تانگو
زيبايی و خشونت

گفته ميشود آرژانتين دو سرود ملی دارد يكی سرود رسمی و ديگری تانگو!

رقص تانگو مخلوق مردمانی است كه در اواخر قرن نوزدهم در حاشيه بوينس آيرس پايتخت آرژانتين زندگی می كردند. از روسپيان و رقاصان بارها گرفته تا ساكنان حلبی آبادهای حومه پايتخت. اختلاط موسيقی مليت های مختلف ساكن حاشيه اين شهر تانگو را آفرید. فلامنگوی اندلسی، ملودی های جنوب ايتاليا، هابانرای كوبايی، كاندومبل افريقايی همه در تحول تانگو اثر گذاشت. اما تانگو قبل از هر چيز ديگر متاثر از "ميلونگو"  - آواز گوشو های آرژانتين - است.

مردسالاری و خشونت همواره جزيی از فرهنگ تانگو تلقی شده است، بطوريكه مرد در رقص يکسره حالتی خشن و تهديد آميز دارد. اما بطور نمادين، زن، نشان " وطن" يعنی آرژانتين است و مرد نماد مهاجرين بيگانه كه آن را تهديد و به آن تجاوز كنند. همانگونه كه مبارزه رقصندگان مرد بر سر زن نمادی از نبرد بيگانگان بر سر تقسيم سرزمين و وطن ميان خود است، ضمن اينكه كمبود واقعی زن را در جامعه ای انباشته از مهاجر بازتاب می دهد.

ابزار نواختن تانگو در ابتدا سه ساز ويولن، گيتار و فلوت بود. اما در حوالی اواخر قرن نوزدهم كه باندونئون از آلمان وارد آرژانتين شد اين ساز نيز به گروه آلات موسيقی تانگو اضافه شد و پس از آن بود كه اركستر كلاسيك تانگو زاده شد.

تا قبل از ورود تانگو به اروپا، خانواده های اشرافی و آريستوكرات آرژانتين "تانگو" را متعلق به فرهنگی پست و رقص محله های كارگرزادگان ميدانستند ولی پس از انكه تانگو به اروپا رفت و در پاريس و بقيه پايتخت های آن قاره مورد استقبال قرار گرفت كارگرزاده بودن تانگو فراموش شد و رقص آن به محافل اشرافی نيز راه يافت. تانگو اكنون رقص ملی آرژانتين محسوب می شود.