بزرگان معاصری که حق فرهنگ و هنر بر ما دارند، ابتدا در کافه فردوسی جمع می شدند، که سرآمد همه شان در آن سال های دور "صادق هدايت" بود. با کودتای 28 مرداد همه چيز زيرورو شد، فضای کافه فردوسی هم!

کم کم "کافه نادری” که سالن بزرگ زير هتل نادری است، به مرکز ديدار و ملاقات بزرگان، همراه با چای، قهوه و شيرينی منحصر به فرد آن تبديل شد. شب های تابستان هم درهای حياط نيمه باغ آن را می گشودند و ميز و صندلی در آن می چيدند. درآن  سالها، مجسمه ای که حالا برده اند پشت شاخه های شمشاد و نسترن پنهانش کرده اند، در همين حياط و در کنار حوض و فواره آن ايستاده بود. کمی تقليد از مجسمه ونوس است، اما ساخت وطن و پوشيده تر! تاب همين را هم نيآورده اند و شرط گشوده بودن کافه نادری را پنهان کردن مجسمه تعيين کردند.

هنوز به کافه نادری می آيند و می روند، قديمی ها بيشتر از جديدی ها. درجستجوی خاطرات می آيند و با سايه ها بر سر يک ميز می نشينند. با آنها که سايه در نقاب خاک کشيده اند. در وطن و يا دور از وطن.

سالن ديگر پر و خالی نمی شود، در طول روز، اغلب صندلی ها بر ميزها سوارند و "ونوس" نادری در پشت شمشادها و نسترن ها پنهان و در انتظار! فواره را می خواهد، کنار حوض را می خواهد، جلوه حياط و همهمه کافه را انتظار می کشد.