نقاشی های ديواری بخشی از هنر سياهان آمريكاست. اين نقاشی ها از يكسو الهام گرفته از نقاشی های ديواری مكزيك بود و از سوی ديگر گسترش يافتن آنها بازتاب اين واقعيت بود كه سياهان آمريكا احساس ميكردند تلويزيون امكان ارتباط بصری با مردم را از آنان سلب كرده است. بنابراين وجود خود را بايد در ديوارهای خيابانها به نمايش ميگذاشتند.

در فاصله سالهای 1964 – 1967 حداقل پنجاه و هشت شورش بزرگ كوچك سياهان در آفريقا بوقوع پيوست. در همين فضا بود كه شعار حزب پلنگان سياه يعنی "قدرت به مردم" به يك شعار گسترده در جوامع سياه تبديل شد و الهام بخش نقاشی های ديواری گرديد.

اين نقاشی ها بايد می توانستند به خواستها و آروزهای مردم پاسخ و بيان مسايل آنان باشند تا بتوانند از گزند زمان و تخريب مصون بمانند. برخی از اين نقاشی ها سی تا چهل سال است كه همچنان بر ديوار هستند.

دربرابر فراموشی و محروميتی كه جامعه آمريكا می كوشيد به سياهان تحميل كند در اين نقاشی ها سعی ميشود تصاوير قهرمانان و موفقيت ها دربرابر مردمی كه هر روز از مقابل آنان عبور ميكرند قرار داده شود. تصاوير شخصيتها و قهرمانانی نظير محمد علی كلی، جان كلترين، آنجلا ديويس، مالكوم ايكس و بعدها مارتين لوتر كينگ جزيی از اين نقاشی های ديواری بودند.