او را در اتاق كوچك و كنار افتاده ای در هتل"كنتينانتال" تهران بی جان يافتند. هيچكس اين خبر ساواك ساخته را قبول نكرد كه تختی خود را كشته است. او اهل كشتی بود نه خودكشی. همين فاجعه ای كه اكنون گريبان كشتی و وزنه برداری و فوتبال ايران را گرفته و امنيتی شده، در آن سالهای سلطه ساواك و دربار شاهنشاهی بر همه چيز و همه كس نیز گريبان ورزش ايران را گرفته بود. قهرمان بايد شاه را ستايش می كرد، همانگونه كه اكنون به حسین رضازاده وزنه بردار گفته اند "هنگام بلند كردن وزنه در ميادين بين المللی بگو" يا عباس علمدار، رهبر ما رو نگهدار". تختی قربانی چنين بختكی بر جامعه شد. برادر شاه "شاپورغلامرضا" كه سرپرستی ورزش ايران را داشت، تشنه به خونش بود و شاه نيز با چشم نفرت نگاهش می كرد. المپيك رُم ماموران امنيتی همراه تيم ملی كشتی ايران، هر توطئه ای را ياد داشتند، به كار گرفتند تا در برابر "مدواف" بباز و مدال طلا را با خود به ايران نيآورد.(نگاه کنید به سرگذشت کنونی فوتبال در میادین بین المللی که می کوشند بازنده به ایران برگردد) همه با هم به ايران بازگشتند. ورزشكار و مربی و امنيتی ها. تختی برای كُرنش ساخته نشده بود. نه پيش از رفتن به المپيك رُم و نه پس از بازگشت از آن المپيك؛ و اين سركشی همان حكم حكومتی را به همراه داشت كه ناصرالدينشاه برای اميركبير صادر كرد: خاموشش كنيد!

گفتند شاپور غلامرضا آمر شد و ساواك مامور، تا درسی شود برای ديگرانی كه با ملت و مليت عهد می بندند، نه با قدرت و سلطنت. حضور تختی در مسابقات جهانی كه در تهران بر گزار می شد قدغن شده بود، اما مگر می شد سد راه پهلوانی شد كه روی شانه های مردم جای داشت؟ آخرين باری كه در سالن كشتی محمدرضاشاه تهران ظاهر شد، شاپور غلامرضا نيز در جايگاه نشسته بود. مسابقات جهانی برگزار می شد. تختی كه ديگر كشتی نمی گرفت، آرام و با تاخير وارد سالن شد تا گوشه ای نشسته و كشتی را ببيند. جمعيت بپاخاست و خطاب به شاپور غلامرضا شعار داد: « سلطان تخت ايران- غلامرضا تختيه»

شاپورغلامرضا، درآستانه سقوط نظام سلطنتی از ايران گريخت و در امريكا شيره كشخانه اش را داير كرد. چنان كه وقتی چند ماه پيش مُرد، پوستی بود به رنگ شيره بر استخوانی به رنگ دسته نگاری!