جدال زنان افغان با ارتجاعی كه بنام "طالبان" بر سر مردم اين كشور چون آوار فرود آمد، بر سر برقع نيست، بر سر دفاع از شخصيت و هويت پايمال شده ايست كه ريشه در گذشته ها دارد. می خواستند اين جدال را زير اين برقع ها دفن كنند و مردسالاری دراين كشور را هويتی حكومتی ببخشند. می خواستند آنها را به عقب، به دوران كهن باز گردانند و در اين راه از هيچ جنايت و تحقيری دريغ نكردند. از اعدام آنها در ميدان فوتبال كابل، تا صحنه هائی از تحقيرهای  خيابانی، كه دراين تصاوير می بينيد. چرخ زمان، با همه جناياتی كه كردند به عقب بازنگشت و نسل حاضر در صحنه دهه 1980، چنان ايستاد كه امروز دكتر "مسعوده" بنام آن نسل و بانگ بلند نسل نوينی كه تازه به صحنه آمده، برقع از صورت برگرفته و درجمع چهار كانديدای انتخابات آينده رياست جمهوری افغانستان به ميدان آمده است. چرا رسيدن امثال او به رياست جمهوری بايد دوراز انتظار باشد؟ مگر در هندوستان، پاكستان و بنگالدش كه همسايه های ديوار به ديوار و كمی دورتر افغانستان اند، در همين چند دهه گذشته چنين نشده است؟ خانم گاندی، خانم بوتو، خانم باندرانايكه و اكنون در بنگالدش: خالده ضياء

دكتر مسعوده نه تنها بنام نيمی از جمعيت زن و ستمديده و داغديده از جنگ در افغانستان، بلكه بنام بيش از پنجاه درصد جمعيت زير  30 سال افغانستان به ميدان درآمده است.

سرشماری ها می گويد، جمعيت افغانستان بيش از 22 ميليون است، كه از اين تعداد، بيش از 5 ميليون آن در مرز 15 سالگی اند، كه دوران جنگ و دربدری، كودتا و خونريزی و قحطی را چه درداخل افغانستان و چه در كشورهای همسايه آن (پاكستان وايران) سپری كرده اند و تلخی روزگار را باندازه پدران و پدربزرگان خود چشيده اند. اين جمعيت 50 درصدی، می خواهد آينده افغانستان را بسازد. جمع زيادی از آن ها اروپا، امريكا و مهاجرت را تجربه كرده اند و يا اساسا در آنجا بدنيا آمده اند. آيا هنوز می توان كشوری چنين جوان را با "لوئی جرگه" اداره كرد و ريش سفيدان را قيم آنان دانست؟

حتی اگر قبضه تلويزيون نوبنياد (پس از حكومت طالبان) افغانستان توسط نسل جوان اين كشور و گشايش فضای افغانستان به روی ماهواره را ملاك بگيريم، دوران قيموميت ريش سفيدان در افغانستان به پايان رسيده است. شايد اين بار "كرزای” در مقام خود بعنوان رئيس جمهور افغانستان بماند، اما همين كه زير فشار سنگين زنان و نسل نوين افغانستان تن به قبول نامزدی يك زن برای انتخابات رياست جمهوری افغانستان دادند خود يك پيروزی است. پيروزی كه اگر اين بار هم به برآمدن يك زن به رياست جمهوری افغانستان نيانجامد و يا پست نخست وزير را به او نسپارند، در آينده چاره ای جز تمكين از خواست زنان و نسل نوين افغانستان برای تن دادن به چنين تحولی ندارند. حادثه ای كه با يك چرخش كوچك در جمهوری اسلامی نيز نه تنها دور انتظار نيست، بلكه بسيار نزديك به واقعيت است. خودمانيم، اگر همين امروز فرصت تبليغ و سخن انتخاباتی بدهند، امثال شيرين عبادی سكاندار رياست جمهوری ايران نخواهند شد و روحانيونی كه می خواهند به ياری خرافات دينی و سركوب مردم به اريكه قدرت بمانند، از اين منبر پائين نخواهند آمد؟