محسن ميردامادی رييس هيات اجرايی شورای مركزی جبهه‌ مشاركت و رئيس كميسيون امنيت و سياست خارجی مجلس ششم اعلام داشت: انتخابات رياست جمهوری آتی سرنوشت‌ساز است و می‌تواند نحوه‌ برخورد آمريكا با ايران را مشخص كند.

محسن ميردامادی كه در نشست فصلی شاخه‌ جوانان حزب مشاركت صحبت می‌كرد گفت: پيش از انتخابات اخير رياست جمهوری آمريكا در خصوص سياست خارجی اين كشور در قبال ايران پيش‌بينی‌ها و بحث‌هايی می‌شد. بحث غالب اين بود كه مجموعه مواردی به ايران پيشنهاد می‌شود كه اگر مورد پذيرش ايران واقع نشد برخورد نظامی با ايران در دستور كار قرار گيرد، البته برخورد با ايران از نوع اقدامی كه در عراق و افغانستان روی داد، نخواهد بود.

تا پيش از يازده سپتامبر اولويت نخست سياست خارجی آمريكا اروپا بود. اكنون در يك محاسبه‌ منطقی در خواهيم يافت كه ايران در كدام نقطه از سياست خارجه آمريكا قرار خواهد گرفت. بر اين اساس به نظر می‌رسد كه در دوره‌ی دوم بوش ايران و سوريه بيش از پيش مورد فشارهای آمريكا خواهند بود.

از سوی ديگر آمريكا مشكلات خود را در مرزهای غربی و شرقی ايران حل كرده است و بعيد به نظر می‌رسد كه ما را به عنوان يك قدرت مطرح در منطقه به حال خود بگذارد.

امريكا اكنون بر سر مساله‌ هسته‌يی بصورت برنامه‌ريزی شده خود را با اروپا هماهنگ نشان می‌دهد تا بعد با ادعای اينكه تعاملات ديپلماتيك با ايران (بويژه درمورد پرونده هسته‌يی ايران) جواب نداده است، روش‌های غير ديپلماتيك را در پيش بگيرد.

به اين ترتيب، به نظر من توافق هسته‌يی ايران و اروپا توافقی ناپايدار است. تفسير و برداشت دوطرف از اين توافق متفاوت بوده است. ايران، توقف غنی‌سازی را موقت و اروپا آن را دائم می‌پندارد. از اين رو زمانی كه اروپا احساس كند، ايران درموضع ضعيف‌تری نسبت به زمان انعقاد توافقنامه قرار گرفته است، فشار خود را برای توقف دائمی غنی‌سازی بيشتر خواهد كرد و چنانچه قدرت ما نيز افزايش يابد، احتمالا منجر به از سرگيری مجدد غنی‌سازی خواهد شد.

به اعتقاد وی، نتيجه‌ی نزديك شدن اروپا با آمريكا در بحث هسته‌يی اين خواهد بود كه اروپاييان ازما بيش از پيش فاصله بگيرند. به عبارت ديگر قربانی اين نزديكی، كشورهای منطقه از جمله ايران خواهند بود. به نظر می‌رسد كه به تدريج اين شرايط پيچيده‌تر و فشارها بر ايران بيشتر می‌شود.
ميردامادی با پيش‌بينی اينكه آمريكايی‌ها احتمالا پس از انتخابات ايران تصميم قطعی در مورد نوع برخورد با كشور ما را خواهند گرفت، گفت: چنانچه انتخاباتی نظير انتخابات مجلس هفتم تكرار شود آنها آن را به اين منزله خواهند گرفت كه حاكميت ايران مورد حمايت مردم نيست و در مقابل فشارهای خارجی آسيب‌پذيرتر است. از اين رو به نظر می‌رسد بحث‌های جديد آمريكا نسبت به ايران، آغازی برای بررسی فضای ايران در انتخاب آتی و برخورد جدی‌تر با ما در صورت برگزاری انتخاباتی كمرنگ خواهد بود. بر اين اساس ممكن است برخورد آمريكا با ايران شدت يابد و حتی وارد فاز عملياتی نيز شود كه پيش‌بينی آن از هم‌اكنون روشن نيست.

حتی يك برخورد محدود نظامی نيز می‌توان روند سرمايه‌گذاری را معكوس كند، ريسك سرمايه‌گذاری را افزايش دهد، نيروی انسانی را به مهاجرت وادارد و برای مدتی فضای داخلی را نيز بسته كند.
 راهی كه می‌تواند از چنين برخوردی از سوی آمريكا با ايران، ممانعت به عمل آورد، برخورد و راه‌حل نظامی و سخت‌افزاری از سوی ما نيست. تجربه‌ی عراق به خوبی نشان داد كه برگزيدن مقابله‌ی نظامی مشكلی را مرتفع نخواهد كرد. اين در حالی است كه نفس انتخابات دوم خرداد 76، تامدتی طولانی تهديدات خارجی را به تعويق انداخت.

انتخابات آينده می‌تواند نحوه‌ی برخورد آمريكا با ايران را مشخص كند. اينكه ايران نيازمند انتخاباتی با مشاركت حداكثری مردم است، مورد تاييد همه جريان‌های سياسی است ولی تفاوت نگرش در آن است كه برخی انتخابات پررنگ با نتايج از پيش تعيين شده، به نفع خود را می‌خواهند و همانطور كه تجربه‌ی گذشته نشان داده است انتخاباتی با چنين نتيجه‌ای، مطمئنا كمرنگ خواهد بود.
سياست آمريكايی‌ها در مورد ايران، تنها محدود به مسائل هسته‌يی نيست. چنانچه آنان ما را در موضع قوی ببينند در مورد مسائل هسته‌يی هم با ملايمت عمل خواهند كرد ولی اگر ما را در موضع ضعف ببينند، بيش از مسائل هسته‌يی در ديگر مسائل و زمينه‌ها مطالبات بيشتری مطرح خواهند كرد و اين روند زنجيره‌وار ادامه خواهد يافت.

ميردامادی اظهارات آلبرايت و كلينتون در مورد ايران را كه عذرخواهی از سياست‌های گذشته‌ی آمريكا در ايران بود را به علت وجهه‌ی بين‌المللی دولت اصلاحی ايران در سال‌های اول رياست جمهوری خاتمی و پايگاه مردمی آن دانست .

 به نظر ما هرگونه اقدام نظامی عليه ايران به منزله ی ضربه‌ای شديد به روند دموكراسی و توسعه در ايران خواهد بود كه بايد نسبت به آن احساس خطر كرد.