8 سال پيش مردم به حكومت گفتند خودت را اصلاح كن، اما معلوم شد حكومت ظرفيت چنين كاری را ندارد. مردم با شركت درانتخابات 76 مسير غلطی را انتخاب نكردند، بلكه مثل همه جای دنيا كم هزينه ترين و مدنی ترين روشن را برگزيدند.

چهار خواست اصلاحی مردم در سال 76:
1- دمكراسی  
2- حقوق بشر
3- جامعه مدنی
4- پيوستن به خانواده جهانی
اكنون با 4 مرحله رفراندوم همراه شده:

1-    طرح رفراندوم

2-    بحث رفراندوم

3-    سازماندنی رفراندوم

4-    مقاومت مدنی برای رفراندوم

* وقتی شما قانون اساسی يك نظامی را  عوض كنيد، در واقع آن نظام عوض می‌شود. توی زندان هم به من همين را گفتند. رئيس بازجوهای زندان می‌گفت "تو خودت را می‌زنی به كوچه علی چپ. اگر قرار باشد قانون اساسی يك نظام عوض بشود، يعنی خود نظام بايد عوض شود و اين حرف تو يعنی برانداری. او به نوعی درست می‌گفت. تغيير قانون اساسی تغيير نظام حكومتی است و تعارف هم ندارد. منتهی پاسخ من هم اين بود كه چه اشكالی دارد كه اين اتفاق بيفتد؟ شماها  نمی خواهيد با يك اقليت به اكثريت مردم حكومت كنيد؟
* سنجش عجيب و غريب افكار لازم نيست كه بفهمند مردم ايران الان چه می‌خواهند. اگر كسی شك دارد به انتخاباتی كه دراين هفت هشت سال گذشته اتفاق افتاده و به نحوه رای دادن مردم و گاهی رای ندادن مردم نگاه بكند.
* ما حق نداريم جوری حركت كنيم كه قشون امريكا بيآيد و اگر هم بشود نتيجه اش را الان در دو طرف كشور می‌بينيم. در دانشگاه‌ها و درجاهای ديگر جوان‌ها با من مخالف بودند و می‌گفتند چرا اين استدلال را می‌كنم؟
* جنبش رفراندوم از 5 مرحله بايد بگذرد، كه ما اكنون در مرحله دوم، يعنی بحث عمومی درباره آن هستيم. مرحله اول طرح موضوع بود، مرحله دوم بحث پيرامون رفراندوم است. مرحله سوم سازماندهی است و مرحله چهارم مقاومت مدنی از اعتصاب گرفته تا تظاهرات. درهمين دوره است كه خواست آزادی احزاب، مطبوعات، رهائی زندانيان سياسی و... مطرح می‌شود. حكومت‌های گردن كلفت تر از جمهوری اسلامی هم نتوانستند مقابل يك جنبش سازمان يافته مقاومت مدنی بايستند.
 

( اين گفتگو در روزنامه ايرانيان چاپ واشنگتن منتشر شده و قسمت دوم آن را نيز پس از انتشار منعكس خواهيم كرد.)