عليرضا جباری مترجم و عضو كانون نويسندگان ايران، كه اخيرا از زندان رها شده، در يك كنفرانس اينترنتی كه از سوی "فعالين حقوق بشر در اروپا و آمريكای شمالی” به مناسبت روز جهانی حقوق بشر (ده دسامبر) داير شده بود شركت كرد. او در اين كنفرانس به تشريح تضييقاتی كه در ايران به كانون نويسندگان ايران روا داشته شده و ميشود، پرداخت. وی ضمن برشمردن شكنجه‌های فيزيكی و روحی كه طی دوران بازداشت به او وارد شده بود، موانع فعاليت رسمی كانون نويسندگان، فشارهای وارده بر روزنامه نگاران و وبلاگ نويسان و . . . را از مصاديق بارز نقض خشن حقوق بشر در ايران شمرد.

عليرضا جباری گفت:

پس از دستگيری و انتقال به بازداشتگاه مورد ضرب و شتم با مشت و لگد واقع شدم. در روزهای اول بازداشت به طور مدام چشم بند به چشم داشته و گاه تا ساعتها بدون وقفه بازجويی ميشدم؛ داروهای قلب كه اهميت حياتی برايم داشت به من داده نميشد؛ موهای سبيل و سرم را با دست ميكندند و در مقابلم ميگرفتند؛ در سلولی به ابعاد كمی بيش از يك متر در كمتر از دو متر نگه داشته ميشدم و گاه حق رفتن به دستشويی نداشتم . . .

اين نويسنده 60 ساله كه تقريبا سه ماه پيش پس از نزديك به 2 سال از حبس رهايی يافت در پاسخ به اين سئوال كه فعالان حقوق بشر در خارج از كشور چگونه ميتوانند به بهبود وضعيت حقوق بشر در ايران كمك كنند، گفت:

بهترين روش، اطلاع رسانی سالم و پيگير و بدون كوچك يا بزرگ نمايی درباره ی وضعيت وخيم حقوق بشر در ايران است. تماس با سازمانهای حقوق بشری جهانی و ارائه اطلاعات دقيق و اخبار صحيح، به آنها نيز در اين چارچوب جای دارد. (نقل از شهروند)