|
محمدقلی مجد در 26 اسفند 1324 ش. در تهران به دنيا آمد.
تحصيلات خود در دانشگاه های سن اندريو (1970)، منچستر (1975) و
كرنل (1978) با درجه دكترا به پايان برد و به تدريس در برخی از
دانشگاه های ايالات متحده آمريكا، از جمله دانشگاه پنسيلوانيا
(1993 -1998)، مشغول شد. دكتر محمدقلی مجد از سال 1999 به طور
تمام وقت به تحقيق و تأليف در حوزه تاريخ معاصر ايران اشتغال
دارد.
اخير متن مصاحبه ای كه عبدالله شهبازی محقق تاريخ ايران با وی
انجام داده روی سايت اختصاصی وی قرار گرفته است. آنچه می
خوانيد از اين مصاحبه برگرفته شده است.
اين گفتگو بر محور كتاب اخير دكتر مجد بنام "بريتانيا
و رضا شاه"
انجام شده است. اين
اولين پژوهشی است كه دربارۀ
تاريخ ايران در دوره رضا شاه بر بنياد اسناد علنی شده وزارت
خارجه
اين اسناد آمريكايی به ويژه از اين زاويه ارزشمند و بااهميت
هستند كه چشم انداز و روايتی به كلی متفاوت را از حوادث ايران
در سال های صعود و سلطنت رضا شاه عرضه می كنند. مثلاً، اسناد
آمريكايی اين تصوّر را كه ساليان مديد در ميان ايرانيان وجود
داشت تأييد و مستند می كنند كه رضا
شاه را انگليسی ها به قدرت رسانيدند، انگليسی ها حكومت
او را حفظ كردند، و زمانی كه تداوم قدرت او را غيرمفيد تشخيص
دادند در سال 1941 رضا شاه را صحيح و سالم از ايران خارج كردند
و پسرش را جايگزين او نمودند.
دروغ بزرگ ديگر اين است كه گويا رضا شاه برخلاف پسرش اهل
انتقال پول به خارج از كشور نبود و ثروت مهمی در خارج نيندوخت.
اسناد آمريكايی نشان می دهند
كه رضا شاه حدود 200 ميليون دلار
در بانك های خارج و معادل
50 ميليون دلار در ايران ذخيره پولی شخصی داشت. توجه كنيد كه
اين رقم متعلق به سال 1941
ميلادی است و به پول امروز ثروت فوق را بايد با ارقام ميلياردی
محاسبه كرد. به علاوه، ما می دانيم كه «اعليحضرت پهلوي» در سال
1941 به هيئت نمايندگی انگليس در تهران پناهنده شد، به وسيله
يك كشتی انگليسی از ايران خارج شد و تا پايان عمر در مناطق تحت سلطه
انگليس زندگی كرد. به علاوه، ما می دانيم كه
انگليسی ها قصد داشتند رضا شاه را در اواخر عمرش از ژوهانسبورگ
به
كانادا
انتقال دهند كه به دليل بيماری اش ميسر نشد.
من ابتدا مشغول كار بر روی كتاب ديگرم، دربارۀ
تقسيم اراضی ايران در ماجرای انقلاب سفيد بودم. در آن زمان به
خاطرات و دستنوشته های پدرم
دربارۀ
حوادث جنگ جهانی دوّم مراجعه می كردم و تصميم گرفتم كه اگر در
رابطه با مسائلی كه پدرم مطرح كرده اطلاعات و اسنادی پيدا شد،
آن ها را ضبط كنم. در جعبه هايی كه در آن روز برايم آوردند،
چند گزارش دربارۀ
وضع ايران در اواخر حكومت رضا شاه
وجود داشت. اين گزارش ها سرزمينی را توصيف می كرد كه بيست سال
غارت شده، با وحشی گری سركوب شده و به شدت آسيب ديده بود. فقر،
ستم، قتل در زندان، سانسور، و جالب تر از همه كمبود مواد غذايی
در اين كشور بيداد می كرد. اين وضع خيلی متفاوت بود با آن چه
كه ما در كتاب ها دربارۀ
رضا شاه به عنوان "بنيانگذار ايران مدرن" خوانده بوديم. من به
زودی متوجه شدم كه اسناد مربوط به سال های 1921-1941 ايران
بسيار زياد است. و فهميدم كه كشف مهمی كرده ام و تصميم گرفتم
كه بر اساس اين اسناد كتاب رضا شاه
را بنويسم.
در خاطرات پدرم خوانده بودم كه پس از سقوط رضا شاه، بعضی از
مردم، به ويژه دكتر محمد مصدق،
گفته بودند كه تمام درآمدهای نفتی
ايران در دوره رضا شاه عملاً به بهانه خريد مهمات و
اسلحه به حساب های بانكی شخصی شاه
در لندن و آمريكا ريخته می شد. تصميم گرفتم كه اين ادعا
را نيز مورد بررسی قرار دهم. تنها يك نگاه ساده به اسناد مربوط
به نفت و ماليه ايران و ارقامی كه در اين اسناد ذكر شده بود
كافی بود تا ثابت كند كه ادعای مصدق
كاملاً درست بوده است. بله، عملاً تمامی درآمدهای نفتی
ايران در دوره رضا شاه، يعنی رقمی در حدود 200 ميليون دلار، به
حساب های شخصی او انتقال يافته بود. برای اين كه عظمت اين رقم
را دريابيم اسناد آمريكايی به
روشنی نشان می دهد در حالی كه انگليسی ها بخش اصلی درآمدهای
عظيم نفتی ايران را می دزديدند، آن مقدار اندكی هم كه به ايران
داده می شد به وسيله شخص رضا شاه دزديده می شد.
طبق اسناد آمريكايی، حتی پس از قتل
عام مشهد در سال 1935 نيز
مسئوليت تأمين امنيت شخصی رضا شاه به دست انگليسی ها بود.
پس از اتمام كتاب جديدم دربارۀ
غارت آثار باستانی و عتيقه ايران طی سال های 1925
-1941، از نوامبر 2001 كار بر روی تحقيقی را آغاز كرده ام
دربارۀ
تاريخ ايران در زمان جنگ اوّل جهانی. اين بار هم متوجه شدم كه
اسناد وزارت خارجه آمريكا در اين زمينه بسيار گسترده و مفيد
است ولی طی اين سال ها كمترين توجهی به آن ها نشده است.
طبق اسناد آمريكايی، در سال 1914 جمعيت ايران
20 ميليون
نفر بود كه در سال 1919 به
11 ميليون
نفر كاهش يافت. توجه بفرماييد. يعنی حدود
8
الی
10ميليون
نفر از مردم ايران از گرسنگی و بيماری های ناشی از كمبود مواد
غذايی و سوءتغذيه
مردند.
در اسناد آمريكايی مدارك مستندی دربارۀ
اين تراژدی بزرگ انسانی وجود دارد. چهل درصد از مردم ايران طی
چند
سال قلع و قمع و نابود شدند. تنها در سال 1956 بود كه ايران
توانست به جمعيت 20 ميليونی سال 1914 برسد.
بزرگ ترين افسانه ای كه دربارۀ
رضا شاه ساخته شده، معرفی او به عنوان "بنيانگذار ايران نو" و
"مدرنيزه كردن
ايران" به وسيله اوست. هشتاد سال است كه اين دروغ را به خورد
ما می دهند. همانطور كه اشاره كرديد، محافل خاصی در لندن در
حال تهيه كتاب جديدی هستند كه طی آن رضا شاه به عنوان معمار
"ايران نو" مطرح می شود. ويراستار اين كتاب استفانی كرونين
است و عنوان آن چنين است: سازندگی ايران نو: 1921 -1941، دولت
و جامعه در دوران رضا شاه پهلوی. من حدس می زنم كه در اين كتاب
همان دروغ به شكلی بزرگ تر و آشكارتر تكرار شود.
اجازه دهيد به برخی از واقعيات اين "ايران نو" يا "ايران مدرن"
در دوره رضا شاه اشاره كنم:
زمانی كه در سال 1941 رضا شاه ايران را ترك كرد، نود درصد
جمعيت ايران بی سواد بودند.
"ايران نو"، كه "رضا شاه كبير" معمار آن بود، يك ديكتاتوری
بی رحمانه و خشن نظامی بود كه در آن قانون اساسی و مجلس به
شوخی شباهت داشت. اين "ايران نو" يكی از فقيرترين و عقب
مانده ترين كشورهای جهان زمان خود بود كه نود درصد جمعيت آن بی
سواد بودند از جمله خود رضا شاه. رضا شاه هر چند در زمينه بی
سوادی به نود در صد مردم تحت سلطه خود شباهت داشت، ولی در يك
چيز با آن ها متفاوت بود. او يكی از ثروتمندترين مردان جهان
زمان خود به شمار می رفت.
رضا در يك خانواده فقير روستايی در منطقه سوادكوه مازندران به
دنيا آمد. طبق اسناد آمريكايی، رضا در نوجوانی به عنوان مهتر (نگهبان
اسب) در هيئت نمايندگی بريتانيا مستخدم بوده است.
طی دوران بيست ساله ای كه او بر ايران حكومت كرد، بدون
ترديد به يكی از ثروتمندان درجه اوّل جهان تبديل شد.
رضا شاه شش الی
هفت هزار روستا را در ايران
به زور تملك كرد. اين املاك از فريمان در استان خراسان شروع می
شد و تا لاهيجان در استان گيلان امتداد داشت و عملاً بيش تر
اراضی لرستان، شمال خوزستان و بيش تر كرمانشاهان، بخش مهمی از
كرمان و تمامی مناطق جنوبی تهران، به ويژه
ورامين، جزو املاك شاه بود. تمامی هتل های شمال ايران به رضا
شاه تعلق داشت. مناطق پهناوری در تهران و شميران از مالكين بی
دفاع آن ها به زور گرفته شد و در مالكيت شخصی شاه قرار گرفت.
به اين ترتيب، رضا شاه نه تنها بزرگ ترين زمين دار قاره آسيا
بلكه بزرگ ترين زمين دار در سراسر جهان بود.
رضا شاه تعدادی كارخانه های قند و شكر، ابريشم و نساجی احداث
كرد. اين كارخانه ها به دولت ايران تعلق نداشتند بلكه ملك شخصی
شاه بودند ولی هزينه احداث آن ها به وسيله دولت ايران پرداخت
شد. ما بر اساس منابع متعدد، از جمله گزارش های آمريكائيان، می
دانيم كه در سال 1941 رضا شاه 750
ميليون ريال در بانك ملّی تهران پول نقد داشت. اين رقم
برابر است با 50
ميليون دلار زمان خود. من بر اساس اسناد وزارت خارجه و وزارت
خزانه داری آمريكا نشان داده ام كه رضا شاه حدود
200 ميليون دلار در حساب های
بانكی خود در خارج از كشور پول نقد داشت.
اين پول از كجا به دست آمد؟ مهم ترين منبع ثروت رضا شاه
درآمدهای نفتی ايران بود كه طی ساليان سال به حساب های بانكی
او در لندن، نيويورك، سويس و حتی تورنتو واريز می شد. اسناد
آمريكايی مكانيسم انتقال اين پول را به روشنی نشان می دهند.
اين مكانيسم ساده بود. سهمی كه كمپانی نفت انگليس و ايران به
دولت ايران می داد هيچگاه وارد ايران نمی شد. اين پول در بانك های
لندن ذخيره می شد و هر سال مجلس به اصطلاح تصويب می كرد كه
درآمدهای نفتی خرج خريد تسليحات شود. از اين به بعد اتفاق
عجيبی می افتاد و پول نفت ناپديد می شد. طبق گزارش وزارت خزانه
داری آمريكا و بانك جهانی، طی سال های 1921 -1941 كمپانی نفت
انگليس و ايران 185 ميليون دلار به ايران پرداخت كرده است. اين
پول چه شده است؟ طبق گزارش وزارت خارجه آمريكا در سال 1941،
رضا شاه در اين زمان 100 ميليون دلار در حساب های بانكی خارج
پول داشت. گزارش های تكميلی نشان می دهد كه او فقط در بانك
لندن 150 ميليون دلار پول داشت. طبق گزارش وزارت خزانه داری
آمريكا در همين سال، رضا شاه در نيويورك 18 ميليون و 400 هزار
دلار پول داشت كه 14 ميليون دلار آن به صورت پول نقد و طلا و
4/4 ميليون دلار آن به صورت سهام و اوراق بود. اين گزارش ها
نشان می دهد كه رضا شاه مبالغ هنگفتی در بانك های سويس اندوخته
شخصی داشت و همين طور در تورنتوی كانادا. طبق اين گزارش های
كاملاً رسمی و معتبر، در سال 1941 مجموع ثروت رضا شاه در بانك
های خارج به رقم 200 ميليون دلار رسيده بود. يعنی در عمل تمامی
درآمدهای نفتی ايران طی سال های 1921-1941 به سرقت رفته بود.
غارت ايران به وسيله رضا شاه واقعاً عظيم بود. طبق اسناد
آمريكايی، محصول زراعت روستاهايی كه رضا شاه غصب كرده بود هر
ساله به روسيه و آلمان صادر می شد و پول آن به حساب های بانكی
شاه در لندن، سويس و نيويورك واريز می شد. درآمد صادرات ترياك
ايران به هنگ كنگ و چين هم در حساب های بانكی شاه در لندن و
نيويورك ذخيره می شد. حتی گله های گوسفند و چوبهای منطقه دريای
خزر هم به روسيه صادر و به دلار تبديل شده و در بانك های خارج
ذخيره می شدند. توجه كنيد كه در سال 1941 كل گردش پول بانك
صادرات و واردات آمريكا صد ميليون دلار بود. در اين زمان رضا
شاه دويست ميليون دلار پول نقد داشت. من تصوّر نمی كنم
كه راكفلر هم در آن زمان چنين
پول نقدی در اختيار داشت. ما همچنين به طور مستند می دانيم كه
رضا شاه بهترين
قطعات جواهرات سلطنتی
ايران را خارج كرد و فروخت.
به اين ارقام اضافه كنيد هفت هزار روستا، هتل ها و
كارخانه ها و غيره را.
در اينجا معمايی مطرح می شود كه بايد مورد بررسی قرار گيرد.
هفت هزار روستا يعنی هفت هزار ملك ششدانگی كه رضا شاه از مردم
و خرده مالكين ايرانی غصب كرده بود، در طول دهه های 1950 و
1960 فروخته شدند ولی پول های نقد رضا شاه در بانك های خارج چه
شد؟ ما می دانيم كه در سال 1957 پول نقد محمدرضا پهلوی
در حساب بانكی اش در لندن حدود 20 ميليون پوند استرلينگ بود.
ولی اين همه پول نيست. ثروت نقدی رضا شاه واقعاً به كجا
رفت؟ و نيز اين مهم است كه بدانيم اداره اين سرمايه عظيم با چه
كسی و با چه مؤسسه خارجی بود؟
دو سال پيش من كتابی را به اتمام رسانيدم دربارۀ
غارت آثار باستانی و ميراث فرهنگی ايران در دوره پهلوی اوّل.
در كتاب فوق نشان داده ام كه مقادير عظيمی از عتيقه جات و
ذخاير باستانی ايران در طی سال های 1925 -1941 از كشور خارج
شد. بخش مهمی از آثار باستانی و عتيقه جات ارزشمند تخت جمشيد و
دامغان و ری به دانشگاه های شيكاگو و پنسيلوانيا انتقال يافت.
در حالی كه سهم موزه هنری متروپوليتن در نيويورك قطعات بی
ارزشی بود از نيشابور و ابونصر.
طبق اسناد دولتی آمريكا، افرادی مانند پروفسور پوپ در
كار سرقت عتيقه جات از امام زاده ها و مساجد ايران و فروش
آن ها به موزه های آمريكايی بودند. طبق اين اسناد،
اشيايی كه برای نمايش در نمايشگاه هنر ايران، كه در سال 1931
در لندن برگزار شد، به خارج انتقال يافت هيچگاه به ايران
بازگردانيده نشدند. اسناد آمريكايی نشان می دهند كه محمدعلی
فروغی (ذكاءالملك) و پسرش محسن فروغی نماينده و كارگزار
پروفسور پوپ در ايران بودند و در كار سرقت و قاچاق آثار
باستانی. بر اساس اسنادی كه در كتاب فوق منتشر كرده ام، بدون
هيچ ترديد، دولت ايران می تواند در دادگاه های ايالات متحده
آمريكا اقامه دعوی كند و خواستار استرداد اشياء و عتيقه جاتی
شود كه به سرقت رفته و به طور غيرقانونی از ايران خارج شده
است.
اكنون در حال كار بر روی تاريخ دو جلدی ايران در سال های
1919- 1930 هستم. جلد اوّل به استقرار ديكتاتوری نظامی
در ايران به وسيله بريتانيا طی سال های 1919 -1923 اختصاص
دارد. يعنی از دوره وثوق الدوله تا رضا پهلوی. جلد دوّم به
تحكيم ديكتاتوری نظامی به وسيله بريتانيا اختصاص دارد.
يعنی از رياست الوزرايی رضا خان تا سلطنت او. اين كتاب با
ماجرای سركوب خونين عشاير ايران در سال های 1929 -1930
پايان می يابد. از اين زمان تمامی مخالفت های آشكار با سلطه
بريتانيا و ديكتاتوری پهلوی (كه يكی بودند) سركوب شده و ايران
به يك ديكتاتوری نظامی واقعی و به يك مستعمره واقعی تبديل شده
است. انگليسی ها كنترل كامل ايران را به دست آورده اند
و زمينه برای الغای امتياز نفت دارسی و جايگزين كردن آن با
قرارداد 1933 فراهم شده است./ |
