چرا دولت جرج بوش اكراه دارد از ايرانی‌هايی كه خواهان برانداختن حاكميت روحانيون اقتدارگرا هستند، حمايت كند؟ اين پرسشی است كه روزنامه وال استريت ژورنال در مطلبی با عنوان «دموكراسی برای ايران» مطرح كرده است.

وال استريت جورنال مقاله خود را اين گونه آغاز می‌كند كه «ما مكررا می‌خوانيم گزينه‌ای كه بهترين راه حل برای رفع تهديد برنامه هسته‌ای ايران باشد، وجود ندارد و مسلما حمله پيشدستانه نظامی هم بهترين گزينه نيست. اگرچه گفته می‌شود كه بايد همچنان اين در را باز نگه داشت. اما نكته‌ای كه برای ما روشن نيست اين است كه چرا دولت جرج بوش تا اين حد از حمايت از ايرانيانی كه خواهان براندازی حاكميت روحانيون اقتدارگرا هستند، اكراه دارد؟»

وال استريت جورنال ادامه می‌دهد: «عليرغم تلاش بسيار آيت الله خامنه‌ای و وفادارانش برای سركوب مخالفان، مخالفت با حاكميت آنان در ايران زنده و پابرجاست و نمونه آن را روز دوشنبه شاهد بوديم كه سخنرانی محمد خاتمی، رئيس جمهوری اصلاح طلب در دانشگاه تهران، به مناسبت شانزده آذر با اعتراضهای مكرر دانشجويان قطع می‌شد كه می‌پرسيدند بر سر وعده‌های شما برای آزادی چه آمد و او را به ضعف شديد در مقابل مخالفان دموكراسی متهم می‌كردند.» وال استريت جورنال به خوانندگانش يادآوری می‌كند كه در ايران قدرت واقعی در دست ولايت فقيه و شورای نگهبان انتصابی است كه بايد صلاحيت همه كانديداهای انتخابات را تاييد كند و آقای خاتمی كه با رای اكثريت مردم بر سر كار آمد، در پی رياست جمهوری خود، از موضعگيری قاطع در مقابل شورای نگهبان خودداری كرده است و به نظر می‌رسد در انتخابات رياست جمهوری سال آينده هم اقتدارگرايان قوه مجريه و مقام رياست جمهوری را در اختيار بگيرند.
 وال استريت جورنال در ادامه مطلب تحليلی خود می‌گويد اين فقط دانشجويان نيستند كه از چنين دورنمايی برای كشورشان ناراضی اند، بلكه اخيرا گروهی از ايرانيها هم كه بعضی از اعضای تحكيم وحدت از آن جمله اند، با تشكيل كميته‌ای خواهان انجام همه پرسی درباره اختيارات ولی فقيه و قانون اساسی جمهوری اسلامی شده اند.
يكی از ياس آورترين استدلالهايی كه در مخالفت با حمايت از اپوزيسيون طرفدار دموكراسی در ايران می‌شود، اين است كه برنامه هسته‌ای مساله‌ای است كه با غرور ايرانيها مربوط می‌شود و هر دولتی كه در آنجا بر سر كار آيد، در صدد دستيابی به بمب هسته‌ای برخواهد آمد. اما برای كسانی كه اين گونه استدلال می‌كنند، مسلما بايد روشن باشد كه ايرانی دموكراتيك تهديد و خطر كمتری خواهد بود تا حاكميت كنونی كه حامی اصلی حزب الله لبنان و شايد اكنون هم حامی القاعده است. بحث غرور ملی ايرانيها در اين مورد هم احتمالا استدلال واردی نيست. چرا كه روزنامه نيويورك تايمز در گزارش روز دوشنبه خود، گزارشی داشت درباره يك نظرسنجی كه يكی از تحليلگران ايرانی انجام داده است. مطابق اين نظرسنجی بسياری از ايرانيان معتقدند قصد روحانيون اقتدارگرا اين است كه با دست يافتن به بمب هسته ای، حاكميت خود را برای پنجاه سال ديگر ادامه دهند. اين امر هر چه بيشتر مورد توجه قرار می‌گيرد كه دولت جرج بوش كه خود را متعهد به برقراری دموكراسی در خاورميانه و اكنون اوكراين می‌داند، در مورد ايران حرف چندانی نمی زند. در اينجا مسئله فقط به انسجام سياست خارجی دولت آقای بوش مربوط نمی شود، بلكه پای امنيت ملی آمريكا مطرح است و زمان به نفع ما نيست. بد نيست كه كاخ سفيد با اعلام حمايت خود از حركتی كه برای انجام همه پرسی در ايران آغاز شده، شروع كند. تصور اين كه در آينده در تهران شاهد تكرار صحنه هايی مانند آنچه اين روزها در اوكراين می‌گذرد، باشيم مشكل نيست.»