محسن آرمين طی سخنانی در تريبون احزاب كه در حاشيه نمايشگاه دستآوردهای وزارت كشور برگزار شد، در اشاره‌ای كه شايد پيچيده گوئی‌های شبه تئوريك اخير عليرضا رجائی در باره مسائل سياسی جامعه باشد گفت: ما در عرصه توسعه سياسی به درجه‌‏ای از پيچيدگی نرسيده ايم كه تئوری‌‏های پيچيده برای آن چاره‌‏ساز باشند .

ما هنوز با بحث‌‏های پايه‌‏ای درگير هستيم و اين سئوال برای ما وجود دارد كه چرا بايد به دنبال مشاركت مردم باشيم؟ اين بحث ابتدايی بين مسوولان و نظريه‌‏پردازان وجود دارد. آنچه مشاركت مردم را ضروری می‌‏كند, اين است كه مردم و جامعه را منشاء قدرت و مشروعيت بدانيم و بپذيريم كه نظام, مشروعيت خود را از جامعه به دست می‌‏آورد و قدرت به مردم تعلق دارد . براساس اين ديدگاه گروهی با هدف نظارت و كنترل بر امر قدرت و دخالت در فرآيندهای تصميم‌‏گيری و تصميم‌‏سازی از سوی مردم خواهان مشاركت آنان می‌‏شوند . مشكل اصلی ما اين است كه آيا می‌‏پذيريم جامعه منشاء قدرت است يا خير؟

وقتی چند نفر ادعا می‌‏كنند كه می‌‏توانند برای 60 ميليون نفر تصميم بگيرند و يا زمانی كه نهادي(شورای نگهبان و رهبری) خود را در برابر هيچ فرد, نهاد ديگر يا مردم مسئول نمی‌‏داند به اين معنی است كه آنها منشاء قدرت را در جامعه نمي‏بينند. با اين ديدگاه است كه مشاركت مردمی در درازمدت ادامه پيدا نمی‌‏كند و جامعه ديگر به اين مشاركت كه مبتنی بر خواست بالا دست‌‏های آنهاست ، رو نمی‌‏آورد و به وضعيتی مشابه حال حاضر می‌‏رسيم .
 تلاش‌‏های بسياری می‌‏شود تا تنش‌‏ها و بحران‌‏های جامعه را به رقابت سياسی و احزاب نسبت دهد. در حالی كه 90 درصد از اين بحران‌‏ها , ربطی به رقابت‌‏های سياسی نداشت . آيا دستگيری افراد , تعطيلی روزنامه‌‏ها و تحت تعقيب قرار دادن متفكران و نويسندگان به رقابت‌‏های حزبی مربوط است ؟ مشكل اصلی ما دخالت ناروای قدرت در عرصه رقابت‌‏های سياسی است كه موجب مشكلات فراوان می‌‏شود . مردم به اين باور رسيدند كه چه رأی بدهند و چه رأی ندهند , اراده ديگری سرنوشت آنها را تعيين می‌‏كند . همين كه تا يك ماه قبل از انتخابات, هيچ حزب و گروهی نمی‌‏تواند نامزد خود را انتخاب كند به دخالت نامشروع قدرت باز می‌‏گردد.