در طرح امريكا برای خاورميانه بزرگ، كشورهای منطقه به دو گروه يك و دو تقسيم شده اند.
1- گروه اول كشورهائی (نظير كويت، بحرين، عربستان و...) قرار دارند كه بايد در آنها نهادهای انتخابی مانند مجلس تشكيل شوند و ليبرال دمكراسی حاكم شود. اين كشورها بيمار توصيف شده اند كه بايد درمان شوند.
2- گروه دوم ( كه بنا به اشاره علی لاريجانی ايران جزو آنهاست) كشورهائی قراردارند كه بيماری نيستند تا بتوان درمانشان كرد، بلكه خطرناك اند و بايد زيرورو شوند(سرنگونی). آنهاكشورهائی‌هستند كه‌ با‌ ليبرال‌دمكراسی مخالف‌اند.

علی لاريجانی سرپرست سابق سيمای جمهوری اسلامی و عضو كنونی مجمع تشخيص مصلحت كه درتدارك انتخابات رياست جمهوری برای وی جلسات سخنرانی ترتيب می‌دهند، در يكی از آخرين سخنرانی هايش در هشتمين نشست از سلسله نشست‌های «تا انتخابات نهم» جمعيت ايثارگران انقلاب اسلامی گفت:

"بايد جهت افزايش اميد در مردم برای كارآمدی نهادهای در اختيار اصولگرايان بيشتر تلاش كنيم." 

لاريجانی در همين سخنرانی از تحزب درايران دفاع كرد و بی‌آنكه اشاره به تحزب ستيزی سيمای جمهوری اسلامی در تمام طول سرپرستی او بر اين نهاد كند گفت:

" برخی از افراد در كشور ما به هر دليلی با هرگونه تحزب مخالفت می‌ورزند، بالاخره اگر می‌خواهيم بر اساس ساز و كارهای مردم‌سالاری (دموكراسی) عمل نماييم، بايستی حضور احزاب را بپذيريم تا احزابی شكل گيردكه ريشه‌دار بوده و ايدئولوژيك عمل نمايند.»

لاريجانی با اشاره به سه دوره ميرحسين موسوی و جنگ- هاشمی رفسنجانی و برنامه تعديل اقتصادی و دوران خاتمی و اصلاحات سياسی گفت:

"... در كشورمان طرح‌های توسعه‌ايی را الگو قرار می‌دهيم كه در مرحله‌ اجرا به دليل عدم مطابقت با شرايط كشور دچار مشكل می‌شويم و كارها بر زمين می‌ماند. در حال حاضر ما چند تجربه داريم، در دوره‌ای به صورت ناقص الگوی شبه‌ سوسياليستی را دنبال كرديم، مدتی نيز الگوی ناقص شبه‌ سرمايه‌داری را پی‌گيری ‌كرديم، بعد از آن برای خالی نبودن عريضه، عدالت و (ظاهرا جمله ايست كه خبرگزاری ايسنا صلاح ندانسته آن را منتشر كند و نقطه چين كرده...) رامطرح كرديم، بدون اينكه آنرا مشخص كنيم در ساز و كار توسعه. البته اينها بدين معنا نيست كه ما الگوی توسعه را از جايی اقتباس ننماييم؛ چرا كه به هر حال علم در دنيا، سريان و جريان دارد وليكن در علوم مختلف بخصوص در علوم انسانی بايستی مراقبت نماييم كه با ساختارهای بومی كشور سازگاری داشته باشد"

لاريجانی در اشاره‌ای آشكار به دولتی كه او می‌خواهد در راس آن قرار گيرد و قرار است لباس شخصی ها، انصار حزب الله، نيروهای انقلابی – اما بعد انقلاب- و يورش يافته در 15 سال رهبری علی خامنه‌ای و فرماندهان شريك با مافيای اقتصادی در كشور گفت:

" برخی كه از توسعه سخن می‌گويند، فقط شعار می‌دهند؛ اما جريان نيروهای انقلاب، توسعه‌گرا هستند و همين جريان اكنون يك دولت انقلابی و توسعه‌گرا را مد نظر دارند.»
 

خاورميانه بزرگ

علی لاريجانی در ادامه سخنرانی خود و در پاسخ به پرسش هائی كه پيرامون "طرح خاورميانه بزرگ" امريكا مطرح شده بود، نكاتی را مطرح كرد كه نشانه بحث‌های پشت صحنه درباره اين طرح است. ديدگاه هايی لاريجانی دراين ارتباط مطرح ساخت، با آنكه آلوده به صفات و برداشت‌های شخصی خود او بود و هسته هائی از واقعيت نيز خواه ناخواه در آن وجود داشت، حاوی يك نكته محوری ديگر نيز بود. آن نكته اينست كه با توجه به موقعيت كنونی وی در مجمع تشخيص مصلحت و رابطه نزديكی كه با رهبر جمهوری اسلامی و توسط برادر خود با شورای نگهبان دارد، عليرغم سكوت و بی‌اعتنائی ظاهری كه نسبت به طرح امريكا برای خاورميانه بزرگ می‌شود، اين مسئله در عالی ترين سطوح حكومتی مورد بحث و بررسی است و حتی از چارچوب كلی طرح را با خبرند. اين بخش از سخنرانی لاريجانی شايد مهم ترين بخش سخنرانی وی بود. او گفت:

«... استكبار در بحث خاورميانه‌ بزرگ، صرفا به اصطلاح مبارزه با تروريسم را مد نظر ندارد؛ بلكه نقشه ژئوپلوتيك منطقه را نيز می‌خواهد عوض كند و عملا هم برخی از استراتژيست‌هايشان، اين موضوع را اعلام كرده‌اند كه ما بايد مساله‌مان را در خاورميانه با كشورهای اسلامی تمام كنيم. در پيگيری اين موضوع، كشورها را به دو دسته بيمار و خطرناك تقسيم كرده اند.

1-  كشورهای بيمار بايد اصلاح نژاد شوند، بدون اينكه شاكله اصلی آمران تغيير كند. در اين گروه، كشورهای بيمار بايد رفتارهای صوری مثل ايجاد مجلس را دنبال كنند

2- گروه دوم، كشورهای خطرناك اند;كه بايستی به كل زير و رو شوند، چرا كه نطفه اصلی جريان مخالفت با ليبرال دموكراسی در اين كشورها منعقد می‌شود.

تسلط بر منابع نفتی و ايجاد امنيت برای اسرائيل نيز از ديگر موارد بحث خاورميانه بزرگ است ."

 در همين بخش، لاريجانی با گريز از بحث پيرامون طالبان ايران، به طالبان افغانستان پرداخت و گفت:

" طالبان را بوجود آوردند كه بديلی برای انقلاب اسلامی و حكومت جمهوری اسلامی بنمايانند كه با شكست مواجه شد. در عراق، طرحشان اين بود كه دولتی بوجود آورند كه الگو و سرمشق برای حكومتهای منطقه باشد، كه ما در عراق می‌خواهيم برج دموكراسی ايجاد نماييم كه البته نشد و افتضاح دموكراسی شد. به هر حال قصدشان اين بود كه تغيير فرهنگی ايجاد كنند و يك حكومت كاملا سكولار بوجود بيآورند."

درباره مذاكرات اتمی جمهوری اسلامی با سه كشور اروپائی، لاريجانی مواضعی اتخاذ كرد كه با توافق اعلام شده در 2 روز گذشته و كوشش برای جلب حمايت اروپا در برابر تهاجم امريكا در تعارض است. او گفت:

" استراتژی اروپاييان در مذاكرات هسته‌يی اين است كه ما را از دستيابی به غنی‌سازی و فن‌آوری صلح‌آميز هسته‌يی محروم نمايند و اين تصميمی است كه در G8 همراه آمريكا گرفته‌اند. همچنين بر خلاف آمريكا كه تاكتيكش بر اساس زور است، تاكتيك اروپا بر اساس مذاكره است. ما نيز نبايد به تاكتيك اروپا حمله كنيم بلكه اين استراتژی اروپاست كه مورد قبول ما نمی‌باشد و ما در مسير مذاكرات بايد از همه امكانات جهت حفظ حقوق ملت ايران بهره بگيريم."