مسأله پرونده اينترنت و مقابله با دست اندركاران آن همچنان مسأله اصلی نسل فرهنگی كشور است. نمی دانم چرا از اين همه مسئول فرهنگی صدايی در نمی آيد. يا به دليل آنست كه اينترنت را نمی شناسند يا فضای كلی كشور چنان با سرعت به سمت بسته شدن می رود كه همه ترجيح می دهند سكوت كنند. با عده زيادی از مسئولان صحبت كردم. نسل اينترنتی در ابتدای جوانی و انتهای نوجوانی است. اين فضای بگير و ببند حتی خانواده آنها را دچار نگرانی كرده است. ديشب در ادامه دستگيری های اينترنتی يكی از دوستانم زنگ زد كه اميد معماريان را هم گرفته اند!

من شخصاً با ايشان آشنا نبودم و فقط از طريق يادداشتها و نوشته هايشان می شناختم. ولی واقعاً به  حربه قدرتمند قضايی و يك عمر سابقه اطلاعاتی به جنگ اين جامعه آرام و بدور از توطئه اينترنتی جوان و نوجوان كشور رفتن چيزی است كه نه ابعاد آن هنوز روشن است و نه آثار آن. فقط در تاريخ می ماند كه چه مظلوميت مضاعفی نسل اينترنی ايران تحمل كرده است. من جامعه اينترنتی كشور را بزرگترين خدمت رسانان به فرهنگ، تاريخ و هنر ايران می دانم. حمايت از اين جامعه مظلوم وظيفه هر كسی است كه به آينده ايران و سربلندی ملت اعتقاد دارد.

ما بايد به عمق جامعه واقعيت تلاش دست اندركاران اينترنت را معرفی كنيم. به محيط بسته اينترنتی نبايد بسنده كرد.

با جامعه اينترنتی مثل خانه های تيمی و چريكی برخورد كردن نهايت نا آشنايی به واقعيت اين مجموعه است. آنها اصلا جنگ و توطئه كردن را نمی شناسند.

در عنكبوت نامه و مذاكره با يكی از مقامات قضايی، صحبت از ارتباط اينترنتی ها با خارج از كشور به ميان آمده است. چه كسی بايد بگويد كه ديگر دوران قاجار نيست كه هر كسی بخواهد با آن سوی مرز حرف بزند بايد به سفارتی پناهنده شود و جاسوس باشد. امروز دكمه اول اينترنت را كه می زنی به خارج وصليم! ديگر داخل و خارج وجود ندارد. همه جا داخل و همه جا خارج است. اين تحول بزرگ است كه ناديده گرفته می شود.