جواد طالعی كه بعنوان خبرنگار و گزارشگر نشريه "شهروند" در اجلاس اخير جمهوريخواهان لائيك در پاريس شركت داشته، با تنی چند از حاضران دراين نشست گفتگو كرده است. از جمله با نوشابه اميری روزنامه نگار ايرانی كه اكنون يكسالی است جلای وطن كرده است. اين گفتگو را می

- شما، به عنوان روزنامه نگاری كه تمام سال های گذشته را در ايران زندگی و كار كرده و تنها يكسالی است كه در فرانسه اقامت دارد، در همايش جمهوری خواهان دموكرات و لائيك شركت داشتيد. آيا اين حضور را بايد نشانه همكاری شما با جمهوری خواهان دموكرات و لائيك تلقی كرد؟

ــ نه. من فقط به عنوان يك روزنامه نگار كه دوست دارد تحولات جامعه خودش را در درون و بيرون دنبال كند، در اين گردهمائی شركت كرده ام.

- اينجا شاهد بحث درباره تعيين سهميه مشاركت زنان در ارگان های اجرائی و تصميم گيری بوديد. به عنوان يك زن در اين مورد چگونه فكر می كنيد؟

ــ شاهد اين بحث در ايران هم بوده ام. من، جزو آن زنانی هستم كه شايد اين شانس را داشته ام كه در جريان عملی زندگی روزمره، پله پله حقوق انسانی خودم را به دست بياورم. در نتيجه با هر نوع امتياز دادن و سهميه بندی مخالف هستم و فكر می كنم صورت مصنوعی دارد.

- اما تقريبا تمام احزاب اروپائی در دهه های اخير اين كار را كرده اند و هدفشان هم آن است كه امر برابری حقوق زن و مرد را گسترش بدهند.

ــ الگوبرداری از احزاب اروپائی به نظر من يك كار انتزاعی است كه ربطی به واقعيت های جامعه ما ندارد. برابری زن و مرد، تا آنجا كه به ايجاد امكانات برابر مربوط می شود، بسيار منطقی است و هر انسان فرهيخته ای بايد از آن پشتيبانی كند. اما سهميه بندی نمی تواند اين هدف را تامين كند.
- شنيده ام جبهه مشاركت اسلامی هم در يكی از كنگره های خود سهميه ای سی درصدی برای زنان تصويب كرده است.

ــ اين سی درصد از واقعيت جامعه برخاسته و به نظر من حتی كم است. واقعيت آن است كه زنان ما در داخل كشور، در عرصه های مختلف چنان حضور خودشان را به تفكر بسته جامعه تحميل كرده اند كه گردانندگان حزبی با ادعای اصلاح طلبی نمی توانند غير از آن عمل كنند. من، عضو هيچ تشكيلاتی نيستم، اما اگر آنجا بودم، برای درصد بالاتر مشاركت زنان پافشاری می كردم. اما اين فرق می كند با اين كه شما در جائی ديگر، در يك جمع تجريدی استناد كنيد به چيزهائی كه ربطی به واقعيت های زندگی ندارد. به نظر من اين كار باز ما را درگير بازی با كلماتی می كند كه بار واقعی آن را نمی شناسيم و بعد در جريان عمل ضرر آن را می بينيم.

- چه ضرري؟

ــ وقتی زمينه رشد زنان را فراهم نكرده باشيم و صرفا به دليل سهميه زن را در موقعيتی بنشانيم كه آن موقعيت را نمی شناسد، به نظر من اتفاقا اين كار اثر معكوس می گذارد. من معتقدم اساس مبارزه بايد متكی بر ايجاد امكان برابر برای همه انسان ها، چه مرد و چه زن باشد.

- در جوامع اروپائی قوانينی هست كه موسسات دولتی را موظف می كند برای رفع تبعيض تاريخی از زنان، در صورت وجود شرايط مساوی، هنگام احراز مشاغل به زنان حق تقدم بدهند. آن ها می كوشند به اين ترتيب فاصله تاريخی ميان زن و مرد را كوتاه كنند.

ــ اين می شود همان مسئله تامين امكانات برابر كه من به آن اشاره كردم. چنين تصميماتی در جوامع اروپائی متكی بر واقعيات اين جوامع است. ما هم بايد متناسب با واقعيات جامعه خودمان راه حل های مناسب را پيشنهاد بدهيم و برای تحقق آن ها بكوشيم.