وزارت آموزش و پرورش در پی اعتراض خانواده ها مبنی بر شيوع ناراحتی های پوستي(قارچ های پوستی ناشی از كم هوائی و نديدن آفتاب) و ريزش مو در ميان دختران دانش آموز، به تغيير در اشكال ساختمانی برخی مدارس اقدام كرده است. بر اساس آمار ارائه شده از سال 1380 تاكنون ، 50 مدرسه شامل اين تغييرات شده اند.  

طرح فوق كه طرح «شاداب سازي» مدارس دخترانه نام دارد، با هدف ايزوله و جدا كردن بيشتر دختران نوجوان و به حصار كشيدن آنها اجرا شده و می شود. در طرح يادشده، شيشه های مدارس به گونه ای ساخته می شود كه هيچ چيز در آن ديده نشود. ديوارها آنقدر بلند ساخته می شود كه هيچ جنبنده ای در اطراف چارديواری مدارس، توان انداختن نيم نگاهی به اين دختران را نداشته باشد و درنهايت، آمد و رفت جنس مخالف به اين قسمت ممنوع می شود. اگر كشيدن ديوارها امكان نداشته باشد، محل مدرسه بايد تغيير كند. مدرسه بايد در جايی ساخته شود كه هيچ نگاهی را بر آن راه نباشد. تصورش را بكنيد كه اين كودكان چگونه بايد بهترين دوران زندگی شان، دوران نوجوانی و شادابی خود را در اين زندان محصور سر كنند. بر اساس گزارش ايسنا (21 شهريور)، طرح شاداب سازی «علاوه بر ايجاد فضای سبز حياط مدرسه، نصب آب‌نما، آلاچيق، ميز شطرنج، بارفيكس، نيمكت، رنگ آميزی ديوارها، پنجره‌ها و حفاظ‌ها، استفاده از مانتوهای رنگ روشن و لباس ورزش، طرح مناسب‌سازی يا محرم‌سازی نيز اجرا مي‌شود.» طرح شاداب سازی در نهايت همان طرح محرم سازی است كه  فشارهای روحی و روانی و فيزيكی دانش آموزان دختر را تشديد می كند.

در فرهنگی كه دختر در شكم مادر و از آغاز تولد، بار ستم جنسی و تبعيض را بر دوش می كشد، در جايی كه پدران و يا جد پدری زير چتر قوانين مدنی و اجتماعی حاكم، اگر به زندگی ”دخترانشان“ خاتمه دهند، مجازات نخواهند شد، طبيعی است كه راهكارها و رويكردهای مسئولان حكومتی نسبت به پديده بيماری های دختران كوچك دانش آموز منطبق بر منافع نظام مردسالارانه باشد. به همين دليل دختران جوان در مدارس ابتدايی با طرح های فوق، در عمل مورد خشونت بيشتری قرار می گيرند.