در روزهايی كه نجف در حوادث اخير سوخت و شعله آن تا بغداد هم رفته بود و از شمال، بصره را هم تحت تأثير قرار داده بود به نظر می رسيد همه مردم عراق درگير يك جنگ تمام عيار هستند و حال و حوصله هيچ چيز ديگری ندارند. در المپيك 2004 تيم فوتبال عراق در ناباوری كامل، توانست بر تيم قدرتمند پرتغال پيروز شود، در اخبار زد و خورد های شديد در يك پلان كوتاه تلويزيونهای دنيا نشان دادند كه جوانان بغداد در يك حركتی كه به تظاهرات دسته جمعی شبيه بود و همه در حال تيراندازی هستند به خيابانها ريخته بودند و موفقيت تيم فوتبال عراق را جشن گرفته بودند.

اين را دنيا حادثه تلقی نكرد، اما من از همان روز در اين فكرم كه اين حادثه ای است بزرگتر از حوادث خونين عراق، زيرا نشان دهنده اين است كه جوانان زجر كشيده عراق هم مثل همه جوانان دنيا مسئله شان جنگ و خونريزی نيست، آنان نيز تفريح می خواهند و شادی، آنها با صدای بلند تری از ساير مردم دنيا می خواهند اعلام كنند كه به آرامش نياز دارند. اين همان حادثه است.

نكته ديگر اين جشن و شادمانی هم اين بود كه فوتبال تنها هيجانی است كه مرز نمی شناسد رنج نمی شناسد و همه دنيا را بدنبال خودش می كشاند.

از بس نوشتم در ايران خودمان هم جوانان شادی نياز دارند و هی دايره بگير و ببند خيابانی بيشتر شد اين دفعه از عراق نوشتم.