به گزارش «ميراث خبر»: سه شاگرد قديمی هنرستان، يعنی حسين عليزاده، هوشنگ ظريف و كامبيز روشن روان در مراسم هفتادمين شب تولد محمد اسماعيلی برنامه اجرا كردند.

در اين مراسم تعداد ديگری از  نوازندگان و موسيقيدانان ايران حضور داشتند.  از جمله محمد سرير، بيژن بيژنی، ‌ارفع اطرايی، فرهاد فخرالدينی و ...

درباره اسماعيلی اين جمله حسين تهرانی يادگار مانده كه گفت: «اگر كارش را رها نكند، ‌تا زنده است پيگير باشد و همينطور كه الان هست هر پنج دقيقه وقتش را روی ضرب بگذارد، من فقط اسماعيلی را قبول دارم...»

تهرانی در آن سال هائی اين پيش بينی را كرد، كه اسماعيلی در زاويه تنگ اتاق خانه اش در نارمك رو به ديوار می نشست و ساعت ها ضرب می زد. درست مانند درويشی كه سر به جيب مراقبه فرو برده باشد. چه مدت؟  سالها و سالها!

در همين مراسم فيلمی از ضرب اسماعيلی در دوران جوانی او پخش شد. زندگی نامه كوتاهی نيز از او برای حاضران خوانده شد.

 پس از پخش فيلمی از اجرای محمد اسماعيلی و فرامرز پايور در دستگاه شور، حسين عليزاده كه در هنرستان موسيقی از شاگردان اسماعيلی بوده است گفت: «درست سال 46 يعنی 37 سال پيش با استاد اسماعيلی آشنا شدم. چيزی كه در اين آشنايی برايم از همه مهمتر می نمود رابطه دوستانه او با شاگردانش بود...»

ما در شرايطی به هنرستان رفتيم كه اوضاع موسيقی و موسيقی دانان جالب نبود. به موسيقی آنچنان كه شايسته بود ارزش و اهميت داده نمی شد. هنرمندان در جايی نبودند كه بايد باشند و اين هنر به خوبی معرفی نمی شد. در اين ميان وظيفه هنرستان اين بود كه شاگردان را طوری تربيت كند كه موسيقی را جدی بگيرند. با اسماعيلی از همان روز اولی كه او را در هنرستان ديدم احساس نزديكی كردم. از او نمی ترسيدم. او به شاگردانش شخصيت می بخشيد و جرأت می داد. ما بچه های هنرستان بيشترين چيزها را از كلاس های او آموختيم.»

عليزاده همچنين درباره رابطه حسين تهرانی و محمد اسماعيلی گفت: رابطه حسين تهرانی و محمد اسماعيلی مثل رابطه شمع و پروانه بود. اميدوارم كه اسماعيلی از زندگی هنری خود راضی باشد و وقتی از او درباره اوضاع و احوالش می پرسيم از حيات هنری اش گله مند نباشد. چون امروز بيشتر هنرمندان از فضای هنری حاكم گله مند هستند و نمی توانند نفس بكشند.

كامبيز روشن روان نيز گفت: «اسماعيلی و استادش تهرانی تنبك را از پشت صحنه به روی صحنه آوردند و آن را تبديل به پرقدرت ترين ساز كوبه ای جهان كردند. وقتی مسئولين يونسكو از من خواستند كه بهترين ساز كوبه ای شرقی را به آنها معرفی كنم من تنبك را انتخاب كردم و از محمد اسماعيلی خواستم تا گوشه ای از هنر خود را با نوازندگی نشان دهد. به جرأت بگويم نوازندگی و تبحرش باعث شد در جلسه عمومی يونسكو همه آهنگسازان جهان تنبك را به لحاظ توانايی صوتی و اجرايی قويترين ساز كوبه ای جهان تشخيص دهند و آن را ثبت كنند.»
سپس اين چهار شاگرد قديمی هنرستان، يعنی هوشنگ ظريف، فرهاد فخرالدينی، حسين عليزاده و كامبيز روشن روان  روی صحنه رفتند و به همراه محمد اسماعيلی قطعه ای را به صورت بداهه اجرا كردند.