سيد محمد علی ابطحي

بحث روابط مجلس و دولت همچنان داغ و جدی است. ديروز اولين جلسه مشترك برگزار و خيلی حرفها زده شد. از انتقادهای تند تا شعارهای همكاری و همراهی كه خبرگزاری ها خبر آن را آورده اند. چند نكته وبلاگی در حاشيه ماجرا، توجهم را جلب كرد.

حمله رمضان زاده، سخنگوی دولت، كه روز قبلش بعضی رفتار ها را در مورد طرح جدا كردن زن و مرد را رفتار طالبانی دانسته بود، بيش از هر چيز مجلسی ها را ناراحت كرده بود. اما اين اتفاق يك خوبی داشت كه سبب شد همه شان از اين حرف تبری كنند. و ضمن بد و بيراه گفتن به رمضان زاده، نسبت به اينكه اهل خشونت نيستند و می خواهند در جامعه طرفدار آزادی باشند حرف زدند. چه بهتر از اين. خدا كند كه اين نظرات مجلس تاثيری هم بر نيروی انتظامی كه با اين هجوم گسترده در خيابانها به گمان خود تقوی را دارند جايگزين فحشا می كنند، داشته باشد.

از قضا جايی كه من نشسته بودم، آقای خوش چهره، شميرانی رئيس دفتر آقای حداد عادل و آقای كوچك زاده كه مواضع ايشان به حزب الله نزديك است و در جلسات اوليه شعار مرگ بر آمريكا می داد هم بودند. آخرای سالن نشسته بوديم. گاهی شوخی می كرديم. حرف می زديم. يكبار هم با آقای كوچك زاده حرف زدم. خيلی جدی فرمودند من با كسانی كه از آنها متنفرم نمی توانم صحبت كنم. انصافا قاطعيت داشت. من هم البته تصميم نداشتم بخاطر اين حرف آقای كوچك زاده خودم را از پنجره پرتاب كنم! به بحث با نماينگان مجلس ادامه دادم.

القصه: قرار است تعامل خوبی بين مجلس و دولت برقرار شود.