موضع گيری های اخير جمهوری اسلامی در برابر رويدادهای نجف و سودان، دستگيری و ربوده شدن كادرهای به ظاهر ديپلماتيك ولی در واقع سپاهی جمهوری اسلامی در عراق و اظهارات به غايت تحريك آميز و كودكانه فرماندهان سپاه و بسيج در روزهای گذشته، می رود تا سرانجام سياست خارجی جمهوری اسلامی را تبديل به  "ديپلماسی انتحاری” كند. اين ديپلماسی مستقيما در بيت رهبری و در جلسات مشترك رهبر و فرماندهان سپاه تنظيم شده و امثال شريعتمداری در كيهان و مسيح مهاجر در روزنامه جمهوری اسلامی به آن رنگ و لعاب تبليغاتی می بخشند. بدين ترتيب، وقتی مجلس فرمايشی هفتم روز گذشته از دولت خاتمی خواست تا برای رهائی ربوده شدگان و بازداشت شدگان به ظاهر ديپلمات ايرانی و يا به ظاهر خبرنگار و فيلم بردار ايران در عراق اقدام كند، در حقيقت بيت رهبری می خواست توپ را به زمين دولت بياندازد و افكار عمومی را از ريشه بحران به شاخه های آن منحرف كند. ريشه بحران تمركز سياست خارجی در بيت رهبری و ديپلماسی انتحاری است كه سمينار "استشهادی” در تهران و ثبت نام كردن بيش از دو هزار نفر برای عمليات تروريستی در عراق نمونه آنست. سياست خارجی، مانند مهم ترين عرصه های امنيتی و اقتصادی نظامی شده است و آنها كه در پوشش ديپلمات در عراق و افغانستان سودان و لبنان فعاليت می كنند، فرماندهان و سرداران نظامی اند و دستوران خود را از شورای فراندهی سپاه و در نهايت امر از بيت رهبری می گيرند. اكنون وقتی صحبت از كوشش برای رهائی دستگير شدگان درعراق می شود، پاسخ را نه دولت، بلكه رهبر بايد بدهد كه فرمانده كل قواست فرماندهان نظامی زير نظر او به ماموريت های باصطلاح ديپلماتيك اعزام شده اند.