پس از مقابله توطئه آميزی كه با جنبش دانشجوئی كشور طی 6 سال گذشته صورت گرفت و همزمان با فشارحكومتی به اين جنبش برای ترك صحنه سياسی جامعه، گزارش های نگران كننده ای درباره افزايش خودكشی درميان دانشجويان می رسد. خودكشی در ميان جوانانی كه از شهرستان ها به مراكز دانشجوئی می آيند بيش از ديگر دانشجويان است و افسردگی ناشی از يورش های چند سال گذشته به خوابگاه ها و جو پليسي- امنيتی حاكم شده بر اين خوابگاه ها، همگی دست به دست هم داده بر شمار خودكشی ها افزوده است.

رييس انجمن مددكاران ايران  می گويد:

انواع فشارهای روانی، تحصيلی، مالی و ترس از آينده‌ای مبهم از ميان دانشجويان قربانی می گيرد. دانشجويان غيربومی در خوابگاهها بايد احساس كنند در منزل خود زندگی مي‌كنند و دليلی وجود ندارد كه دانشجويی به بهانه نحوه لباس پوشيدن در خوابگاه و يا ساعت ورود و خروج مواخذه شود.

هنگامی بحث آموزش مهارت‌های زندگی معنا مي‌يابد كه فرد احساس كند اگر ظلمی به او واقع شود مي‌تواند از حق خود دفاعی كند و بداند با هر اعتراض كوچكی سريع سركوب نمي‌شود، در حقيقت فضای امنی ايجاد شود كه دانشجو بدون هيچ واهمه‌ای مشكل خود را بيان كند.

اين كه دانشجويان بدانند فردی كه اقدام به خودكشی مي‌كند مشكلی به حقی داشته و هيچ كس تلاشی در رفع آن نكرده است به مرور احساس ياس و نااميدی را در آنان نيز تقويت می كند.