|
"مرجان طباطبايی”
نخستين بار سكوت بود و انكار؛ وقتی پچ پچ اين حضور در دهان ها
چرخيد.
حضوری كه سال های متمادی تنها در قاب خيال هاجان می گرفت و
جرات رسيدن به بزرگراه تهران - كرج و ورودی مجموعه ورزشی
آزادی، درب های بسته و ورود ممنوع بزرگ مسوولان را نيز نداشت.
اين علاقه حضور نرم نرمك و بی صدا , در ميان بی توجهی مسوولان
رشد كرد , بزرگ شد تا در لايه های فوقانی حاكميت نشانه هايی از
مو افقت با آن نيز صورت گرفت. تا جايی كه زمزمه هايی مبنی بر
نظر مثبت هيات دولت كه از معاونين شماره يك آن-مهندس محسن
مهرعليزاده- در راس ورزش كشور قرار داشت به گوش رسيد.
و اما از همان نخستين قدم هايی كه در اين مسير برداشته شد؛
مبارزه ای سخت ميان موافقان و مخالفان طرح ورود در گرفت.
گروهی اين حضور را به ديدگاه های اعتقادی و دينی خود ربط می
دادند به طوری كه يكی از نزديكان "حاج آقا..." می گفت:"اسلام
زير سوال می رود؛ شايد بتوان به ضرب فشار، زورگويی و تحريم
درصدد مبارزه با اين طرح برآمد."
گروهی مسايل امنيتی و حفاظتی را دخيل می دانستند و به فضای
ناسالم ورزشگاهها اشاره می كردند كه محيط ورزشگاه مملو از
احساسات و هيجانات غير قابل كنترل است،" ابتدا بايد فضا سالم
شود." و در مقايسه با ساير كشورها كه اين امر محقق شده می
گفتند:" شرايط آنها متفاوت است. در آن محيط امكان دارد 10 كار
ديگر هم بكنند مقرراتشان اجازه می دهد. اين جا متفاوت است
و...."
برخی از نمايندگان مجلس دوره ی قبل كه عمر آن چندی پيش به
پايان رسيد هم حضور بانوان را در كاهش ناهنجاری ها موثر می
دانستند. به خود ناهنجاری ها اشاره نمی كردند، اما معلوم كه با
زبان بی زبانی می خواستند به مخالفان بگويند چشم از سالن ورزش
برداريد و به حاشيه خيابان ها و خانه های تيمی انتقال به شيخ
نشين ها نگاهی بياندازيد.
و در اين ميان جماعتی هم نگران سرويس بهداشتی , اياب و ذهاب ,
خورد و خوراك و تفكيك ورودی” خواهران و برادران"و ....بودند كه
هيچ كدام از اين گروه ها تا مدت ها به هيچ نقطه ی مشتركی در
خصوص حضور بانوان در ورزشگاه ها دست نيافتند.
سرانجام پس از مدت ها سكوت , انكار , تحريم، بازدارندگی فعال
و واقع بينی غير فعال در مقابل طرح" حضور بانوان در ورزشگاه
ها" و جلسات مختلف مسوولان امنيتی،حكومتی و ورزشی موافق و
مخالف،" بهزاد خان كتيرايی " كه مطبوعات كشور از وی به خوش
مشربی وخونگرمی ياد می كند، از برنامه ای طراحی شده برای حضور
بانوان در ورزشگاه آزادی خبر داد كه نشانه های آن در حضور
بانوان خبرنگار در رقابت های حساس ليگ برتر و ملی هويدا شد.
حضوری كه نخستين جرقه های آن در سال 80 طی ديدار ايران- ايرلند
با حضور طرفداران زن ايرلندی در استاديوم آزادی فراهم شده بود.
اما اين جرقه دوام چندانی نداشت....چرا كه با پرتاب يك نارنجك
طی ديدار ملی پوشان ايران و كره شمالی خاموش شد. كی بود؟ كی
بود؟!
اين نارنجك فقط در استاديوم و بغل پای مردم در نرفت و صدايش
فقط در استاديوم نپيچيد، چون كليه مسايل ريز و درشت مملكتی
يكباره نارنجكی شد. محروميت هايی برای فدراسيون فوتبال، جريمه
ی نقدی ... و سرانجام، يكی از مدافعين حضور بانوان در ورزشگاه
ها را نيز اين نارنجك با خود برد و گويی گوش اندك طرفداران
حضور بانوان در استاديوم های ورزشی را هم كر كرد. عجب صدائي!
پرونده بايگانی شد. هم پرونده آنكه نارنجك در كرد و هم پرونده
مسئله حضور تماشاچی های زن در استاديوم های ورزشی را!
بهزاد كتيرايی كه روز انفجار در استاديوم نبود، با همين نارنجك
رفت و جايش را داد به "محمد محمدپور".
"چه بايد كرد؟" لنين يكبار ديگر پرسش روز زنان شد.
پروژه تحقيقی 11 ماهه قائم مقام رياست سازمان دوباره از اول
آغاز شد. حضور بانوان در ورزشگاهها، دوباره تبديل شد به شركت
زنان در مسابقه پرش با نيزه و يا دوی چهارصدمتر با مانع،
البته با حجاب!
با همان نارنجك، اعتماد به حضور زنان در ورزشگاه ها دوباره رفت
زير علامت سئوال و منطق نارنجكی دوباره برنده شد و ديوار سست
اعتمادها را فرو ريخت. بازدارندگی فعال يكبار ديگر در دستور
كار قرار گرفت و درهای استاديوم های ورزشی را به روی زنان
يكبار ديگر بستند.
صحنه های تماشائی در حاشيه خيابان ها و در بازی موش و گربه
اتومبيل های بوق دار و دختران و زنان منتظر باقی ماند و مسابقه
انتقال از ايران به شيخ نشين ها ميان تيم های قاچاق دختران و
زنان پر رونق! خط دفاعی اين مسابقه را سپردند به ارزشی ها-
نارنجكی ها!
به اين ترتيب، يكبار ديگر ما مانده ايم و ديدار تيم های ملی
فوتبال ايران- اردن و بزرگراه تهران - كرج كه برای ورود به
مجموعه ورزشی آزادی به رويمان بسته است." ورود بانوان ممنوع"
(نمك اين مقاله را ما- يعنی پيك نت- كمی بيشتر كرديم، اما نه
آنقدر كه شور شود!) |
