ديشب ضمن وبگردی كه البته غير از ولگردی است!، در سايت زيتون خواندم كه قرار است در قطعه 33 بهشت زهرا كه در آن قبور مبارزان قبل از پيروزی انقلاب مثل گلسرخی و جزنی و .... قرار دارد، تخريب شود. همانجا فكر كردم اگر اين خبر درست باشد، يك فاجعه است. اينها جزيی از تاريخ كشورمان هستند. امروز تلفنی با رضائيان رئيس بهشت زهرا صحبت و ابراز نگرانی كردم. وی كاملاً در جريان بود و می گفت اين قطعه، تنها قطعه ای است كه بازسازی نشده است، در اين مجموعه حدود 120 قبر شناخته شده هست كه در بين آنها چهره های سرشناس هم هستند. ما قصد داريم قبر اين افراد شناخته شده را بالا بياوريم و بقيه را هم بازسازی كنيم. به خانواده هايشان هم خبر داده ايم. گفتم پس چرا اين را نمی گوييد، من خودم نگران شدم تا چه رسد به مردم. قول داد كه در مصاحبه ای اين مطلب را توضيح دهد.

به همين بهانه می خواهم بگويم كه تاريخ يك واقعيت است و بی رحم ترين قاضی ای كه برای هيچكس پارتی بازی نمی كند. اما عليرغم اين همواره در تاريخ كسانی كه قدرت داشته اند تلاش نموده اند بخشی از تاريخ را كه خلاف منافع و ديدگاههای آنان است، حذف نمايند و همواره حذف شده های قدرتمندان در تاريخ زنده مانده اند. ولی اين روند همچنان ادامه دارد.

خوش به حال آنان كه می فهمند تاريخی هست و تاريخ همه چيز را در درون خود حفظ می كند و بيشتر از آن خوش به حال آنها كه در تاريخ خوش نام باشند. روزهای قدرت همه خوش نام می نمايند ولی تاريخ راه خود را بی توجه به قدرتها و فشار آنان طی می كند.

( در اين قطعه كه در سالهای اخير اطراف آن ديوار كشيده بودند، امثال بيژن جزنی، پرويز حكمت جو و بنيانگذاران اوليه سازمان مجاهدين خلق و شماری از تيرباران شدگان زمان شاه، چريك های شهری خفته اند. سنگ نوشته های اين قبرها شكسته و از بين رفته است و خانواده ها نتوانسته اند تاكنون آن ها را بازسازی كنند. از مدتی پيش اخباری بصورت شايعه وجود داشت كه می خواهند اين قطعه را تخريب كنند و يا اجازه دفت مردگان ديگری را روی دفن شدگان اين قبرها بدهند. اين امر با اعتراض خانواده ها و بسياری از زندانيان سياسی مذهبی و غير مذهی دوران شاه قرار گرفت و حتی نامه ای دراين خصوص خطاب به انجمن زندانيان سياسی زمان شاه كه امثال ابوالقاسم سرحدی زاده در مركزيت آن قرار دارند نوشته شد. ظاهرا بدنبال اين اعتراضات- همانگونه كه معاونی خاتمی در بالا نوشته- تصميم گرفته اند از برنامه های گذشته در باره اين قطعه صرفنظر كرده و آن را بعنوان يكی از يادگارهای شوم دوران ستمشاهی حفظ كنند.)