روز جهانی کارگر که در سراسر جهان امروز برگزار می شود، در ايران روز گذشته برگزار شد! درحاليکه به هر بهانه جزئی و مذهبی يک روز را ايران تعطيل کرده و می کنند، امروز در سراسر جهان روز تعطيل عمومی است اما در ايران حکومتی که می خواست حامی دست های پينه بسته باشد و حاکميت مستضعفان جهان را تحقق بخشد، امروز تعطيل نيست و از جشن و مارش کارگران سراسر جهان در ايران خبری نيست. آزاد ترين کشور جهان و معتقدترين حکومت نسبت به حقوق بشر( به ادعای آيت الله شاهرودی که در همين شماره پيک و به نقل از مصاحبه او می خوانيد) تاب راهپيمائی مرسوم روز کارگر را هم نمی آورد!

ديروز راهپيمايی روز كارگر را با گروه هائی از اصناف مخلوط کردند تا زياد هم روز کارگر نشود!

كارگران که پس از هفته های بحث و جدال سرانجام برای مسير مخبرالدوله ميدان بهارستان مجبور اين راهپيمائی کوتاه را توانستند بگيرند با در دست داشتن پلاكاردهايی با شعارهای «كارگران ارگان انقلاب‌اند»، «برنامه‌ چهارم توسعه گامی برای فشار بيشتر بر طبقه‌ كارگر» و «ما كارگران خواستار اجرای كامل قانون تامين اجتماعی هستيم» به سمت ميدان بهارستان حركت كردند.

همچنين صدها تن از راهپيمايان با شعار «قانون كار ايران اجرا بايد گردد»، «قرارداد موقت ملغی بايد گردد» ، «شركت‌های پيمانی عامل برده‌داری است»، «اعتصاب اعتصاب حق ماست» و «لايحه‌ نوسازی شعاراست شعار است، اخراج نيروی كار اهداف است اهداف است»، ضمن محكوم كرد طرح خصوصی سازی به شيوه‌ كنوني، در ميدان بهارستان تجمع كردند.

به گزارش خبرگزاری ايسنا، پيشتر قرار بود راهپيمايان از ميدان بهارستان به سمت سازمان مديريت حركت كنند، ولی اين امر انجام نشد و راهپيمايی در ميدان بهارستان به صورت تجمع ادامه يافت.

راهپيمايی روز كارگر در حالی برگزار مي‌شد،كه بيشترين اعتراض راهپيمايان به مواردی همچون قراردادهای موقت، خصوصي‌سازی و لايحه برنامه چهارم بود.

راهپيمائی با نظارت نيروی انتظامی و انتظامات خانه كارگر برگزار شد و خبرگزاری های داخلی اين شعارها را بعنوان خواست های بيان شده کارگران در يک روز قبل از روز جهانی کارگران (راهپيمائی ديروز) منتشر کردند:

«حمايت از پيمانكار خيانت - خيانت»، « امنيت - امنيت خواسته ملت است»؛«اشتغال - اشتغال نياز اين ملت است»، « اعتصاب - اعتصاب حق ماست - حق ماست»؛ «لايحه نوسازی شعار است ـ شعار است»؛ «مجلس قانون‌گذار سر به سر ما نگذار» .در اين مراسم صادقی ـ رييس كانون عالی شوراهای اسلامی كار كشور ـ طی سخنانی به تشريح ديدگاه راه‌پيمايان درباره شعارهای فوق پرداخت.

سهيلا جلودارزاده، نماينده مردم تهران در مجلس ششم شورای اسلامي، نيز در تجمع كارگران در ميدان بهارستان گفت:« ما برخواسته‌های خود تاكيد مي‌كنيم كه پس از روز كارگر نيز كارگران نسبت به حقشان پافشاری كنند. اگر امروز در جامعه امنيت در خطر افتاده، ناشی از خطرات بزرگی است كه ما پشت سرگذاشته‌ايم. خطراتی است كه متوجه تشكيلات و نمايندگان كارگری مي‌شود. اگردر هر كشور و يا جامعه‌ای ما توسعه‌ای ببينيم ناشی از نيروی انسانی آن كشور است كه بدون توجه به اين قشر اين توسعه امكان‌پذير نيست. كسی كه عاشق اسلام است بايد بداند فرصت و ماندگاری در اجرای عدالت است. جامعه كارگری جامعه هوشمندی است. ما بايد تلاش كنيم كه كارگر امروز قدرت حرف‌زدن داشته باشد، تا بتوان عدالت را در جامعه حكمفرما كرد.  اگر به برخی از مواد لايحه برنامه چهارم توسعه دقت نشود، مشكلی دو چندان برای كارگران بوجود مي‌آيد كه از جمله مي‌توان به مدت بيمه بيكاری كارگران اشاره كرد كه با غفلت در اجرای اين قانون جامعه كارگری با مشكل مواجه مي‌شود. ما با رشد خصوصي‌سازی و تصويب آن هيچ‌گونه مشكلی نداريم، بلكه با بد اجرا شدن آن مخالفيم و با هيچ‌گونه سرمايه‌گذاری كارفرمايی نيز مخالف نداريم، اما اينكه حقوق قانونی ما بخواهد مورد تعرض قرار گيرد در برابر آن ايستادگی می كنيم.»

عليرضا محجوب دبير كل خانه كارگر نيز در اين مراسم گفت:«امروز در قالب اصلاح برخی از مواد برنامه چهارم توسعه اقتصادی افرادی بدون در نظر گرفتن حقوق كارگران تنها به اقتصاد دلالی و سرمايه‌گذاری وحشی فكر مي‌كنند.

به گزارش خبرنگار ايسنا، سردار مرتضی طلايی در پايان تجمع كارگران در ميان كارگران حضور يافت و به سوالات آنان پاسخ داد.

طلايی رسيدگی به وضع حقوق كارگران را لازمه توسعه كشور دانست و گفت:« مسوولان بايد به درستی وضعيت حقوق كارگران را مدنظر قرارداده و منافع كارگران را در نظر داشته باشند.»

او اشتغال در كشور را لازمه امنيت برشمرد و تصريح كرد:« در صورت بالا رفتن بيكاری در كشور به طور قطع امنيت نيز به خطر می افتد، بنابراين بايد برای از بين بردن آن اشتغال را تقويت كرد.»

در پايان اين مراسم قطعنامه‌ای از سوی راهپيمايان صادر شد.

اين قطع‌نامه آمده بود:

« اختلاف طبقاتی غوغا مي‌كند و هستند كسانيكه سر سير بر بالين نمي‌گذارند، جامعه كارگری از قراردادهای موقت، نبود تامين اجتماعی مناسب ، عدم پوشش بيمه بيكاری و فشار هزينه‌های معيشتی رنج مي‌برد و در عوض هر روز از تامين اجتماعی كمتری برخوردار مي‌شود.»

از جمله بندهای مهم اين قطعنامه به بندهای “د” و ”ه” درمواد 83 و 158 قانون برنامه چهارم اشاره شده است. وضعيت خصوصي‌سازی ، اجرای قراردادهای موقت، وزارت رفاه و تامين اجتماعی و استقلال اركان آن و حفظ جايگاه تشكيلات كارگری از مواردی است كه در اين قطعنامه مورد اعراض قرار گرفته است.

همچنين كارگران در اين قطعنامه اعتصاب را آخرين حربه خود دانسته و خواستار تدوين قانون اعتصابات حرفه‌ای از سوی مراجع مذكور شدند.

( اين درحالی است که اخيرا و در پوشش پاسخ به يک فتوای مذهبي، رهبر جمهوری اسلامی با اعتصاب مخالفت کرده بود.)