آقای حسين انصاری راد، شما مسئول كميسيون اصل نود مجلس هستيد. يعنی اينكه شما به نمايندگی از طرف همه ما مردم ايران به شكايات مربوط به نقض حقوق بشر در اين كشور رسيدگی می كنيد. ولی اجازه بدهيد از شما بپرسم حقوق كدام بشر؟

شما بشر را چگونه تعريف می كنيد: مردان مبارز سياسی كه فرهيخته و تحصيلكرده هستند و برای اهداف سياسی خود مبارزه می كنند؟ دانشجويان و روزنامه نگاران و فعالين سياسی و روشنفكران؟
آيا زنان بيسواد و كم سواد و خردسالی كه ادعای مبارزه ندارند، به سياست كاری ندارند، فرهيخته نيستند، و هر روزه در خانه های خود شكنجه می شوند و به قتل می رسند نيز در نظر كميسيون اصل نود مجلس هستند؟ آيا شما به شكايت های نانوشته آنها رسيدگی می كنيد؟

دختر 9 ساله ای به دست پدرش ذبح اسلامی می شود، آيا كشتن او نقض حقوق بشر هست يا نيست؟ آيا شما از حق زندگی او و امثال او هرگز دفاع كرده ايد و تلاش كرده ايد كه زمينه را برای تكرار چنين فجايعی محدود كنيد؟ آيا شما از دولت پرسيده ايد كه مادر اين دخترك كه از تهديد پدر به مرگ دختر آگاه بود، چرا جايی نداشت كه بدان پناه ببرد؟ چرا خانه امنی برای فرار از مرگ برای اين دختر 9 ساله نبود؟
آيا مرگ دختر 4 روزه ای كه مادرش هنوز فرصت نامگذاری او را نيافته، بدست پدرش نقض حقوق بشر نيست؟ آيا ماده 220 قانون مجازات كه جواز كشتن فرزند را به پدر و جد پدری می دهد، نقض حقوق بشر نيست؟ آيا قانونی كه زن را – عليرغم هر گونه تهديدی در خانه – مجبور به تمكين از شوهر می كند و خروج او را از خانه مذموم می دارند و اقامت او را در هتل مشروط به رضايت شوهر – و در واقع غير عملي- می كند، قانونی در جهت نقض حقوق بشر نيست؟

آيا در كميسيون شما از اين زن ها به عنوان بشر، يعنی بشری كه حقوق بشر شامل حال آنها هم می شود، صحبت می شود؟ آيا به اين مورد كه حق زندگی شان نقض شده است، و سيستم قضائی در حق آنها كوتاهی كرده و رسما پشتيبان قاتلين آنان بوده، رسيدگی می شود؟ آيا وقتی كه خانه كه امن ترين محل زندگی فرد است، نا امن می شود، وقتی كه پدر كه حامی و سرپرست خانواده است، دشمن خانواده می شود، آنگاه زن و فرزندانی كه به مرگ تهديد می شوند، به كجا پناه ببرند؟ آيا اين وظيفه دولت نيست كه گامی برای جان قربانيان خشونت خانگی قبل از آنكه كشته شوند، بردارد؟ آيا دولت با كوتاهی خود در تامين خانه های امن برای اين قربانيان به نوعی شريك جرم نيست؟ دولتی كه هر روزه شاهد كشته شدن بی صدای زنان و كودكان توسط پدران و شوهران است، آيا نبايد مورد سوال و پرسش شما قرار بگيرد؟ آيا فقط شكنجه های سياسی محكوم است؟ آيا دولت نبايد گامی در جهت كاهش شكنجه های غير سياسی در محيط خانه و قتل های خانوادگی بردارد؟ آيا شكنجه و قتل فقط در محيط رسمی زندان بد است و پدران و شوهران در خانه برای اينكار جواز قانونی دارند؟

من متاسفانه صدای رسيدگی به هيچ يك از شكاياتی را كه با خون معصومان قربانی نوشته می شود، نشنيده ام و گرچه شايد شما و همكارانتان در اين كميسيون گفته باشيد كه به حقوق زنان نيز به عنوان حقوق بشر بايد رسيدگی شود... ، اما كاش كمی بلند تر می گفتيد كه حالا زهرای 9 ساله زنده می بود، و دختر نوزاد هنوز در آغوش مادرش شير می خورد...

آقای انصاری راد، اگر فريادرس كسانی كه بالغ شده اند، شعور سياسی دارند، و به خاطر اهداف خود و يا عقايد خود در زندان بسر می برند، شكنجه می شوند، و كشته می شوند، به خاطر نامه هايی كه به كميسيون شما می رسيد، هستيد، كاری بس تحسين آميز می كنيد، و همه ما صميمانه از زحمات شما قدردانی می كنيم.

در عين حال شما می دانيد كه آنان پدرانی و همسرانی و خانواده هايی دارند در بيرون از زندان و شكنجه گاه و قتلگاه كه دربدر بدنبال آزادی آنان هستند، آنان حاميانی در خارج كشور دارند و راديو ها و نشريات خارجی از آنها صحبت می كنند، خود آنان از درون زندان نامه می نويسند و اعتراض می كنند و خانواده هايشان پی در پی به شما نامه می نويسند ... اما فرياد دختر 9 ساله ای كه با راديوهای خارجی مصاحبه نمی كند و به كسی نامه نمی نويسد، در هنگامی كه پدرش با چاقو گلوی او را می برد به گوش شما می رسد؟ آيا صدای گريه نوزاد دختری كه بدست پدرش به گناه دختر بودن كشته می شود، به گوش شما می رسد؟ آيا صدای زنی كه هنگام شيردادن فرزندش از پشت با ضربات چاقوی شوهرش از پشت تكه تكه می شود، به گوش شما می رسد؟

آيا آنان بايد حتما به شما نامه كتبی و رسمی بنويسند؟ لطفا اجازه دهيد كه بخشی از شكايت نامه زنانی را كه هنوز بالغ نشده قربانی می شوند، بدينگونه بدون امضای اين قربانی های معصوم به پيشگاه شما بياورم و صدای كسانی را كه به جرم زن بودن قربانی می شوند، در شكايت از دولتی كه هيچ گامی برای حمايت از آنان بر نمی دارد، و سقف پناهگاهی برای فرار از مرگ را از آنان دريغ می دارد، به كميسيون اصل نود بياورم.

آقای انصاری راد، اينكه از حقوق بشر دفاع می كنيد، بس ارزنده است و همه ما به زحمات شما عميق و صميمانه احترام می گذاريم. اما از شما خواهش می كنم نگاهی به همه پرونده هايی كه بدانها رسيدگی می كنيد، بيندازيد و از خود بپرسيد حقوق كدام بشر؟ خوب است كه بپرسيم جای حمايت از حقوق كدام بشر در مجلس خالی است؟( برگرفته از سايت زنان ايران)