ملاقات رئيس جمهور امريكا و نخست وزير انگلستان در واشنگتن، كه بدنبال سفر و مذاكرات نخست وزير خشونت طلب اسرائيل "شارون" به امريكا صورت گرفت، در راس اخبار و تفسيرهای مطبوعات جهان قراردارد.

رئيس جمهور امريكا در پايان اين ديدار بر انتقال قدرت در تاريخ 30 ژوئن به دولت محلی در عراق را اعلام داشت و بر نقش سازمان ملل دراين زمينه تاكيد كرد. با پررنگ شدن نقش سازمان ملل برای انتقال قدرت درعراق، برگزاری انتخابات در اين كشور و سپس حفظ امنيت و بازسازی ارگان های نظامی و پليس عادی و امنيتی در عراق، عملا سازمان ملل با حمايت امريكا وارد مرحله نوينی می شود. اين مرحله در نگاه نخست عقب نشينی امريكا و سپردن شده امور عراق به سازمان ملل است، اما در حقيقت اين سازمان ملل است كه در نقش مجری سياست های امريكا به ميدان فراخوانده شده است. بدين ترتيب و در آينده، هر نوع دخالت همسايگان- و از جمله ايران- در امور داخلی عراق عملا كار را به شورای امنيت و جلسات سازمان ملل كشانده و تصميماتی كه در اين سطح گرفته ميشود حامل پيام های عملی بسيار جدی تر خواهد بود.

اين همان نقشی است كه امريكا می خواهد در جريان طرح خاورميانه بزرگ خود بر عهده سازمان ملل بگذارد. اين جمله جورج بوش در پايان ديدار با تونی بلر جز آنچه دربالا آمد معنائی نمی تواند داشته باشد:

" ما و شركای ائتلافی ما برای مقدمه چينی انتخابات سراسری عراق، كه دولت تازه ای را در ماه ژانويه 2005 انتخاب خواهد كرد، به همكاری با سازمان ملل ادامه می دهند."

شايد مهم ترين سخنرانی و اعلام نتايج مذاكرات نخست وزير انگلستان و رئيس جمهور امريكا و تفاهم پشت پرده با "اريل شارون" نخست وزير اسرائيل همان نكاتی باشد كه نخست وزير انگلستان "بلر" در سخنرانی خود بيان كرد. او، پس از سخنان جورج بوش گفت:

 " انواع نيروهای واپسگرا، همفكران صدام حسين، تروريست های خارجی و مذهبيون افراط گرا در مقابل ما صف كشيده اند. ما از آينده ای كه آنها برای مردم عراق در سر می پرورند خبر داريم و آن را كاملا رد می كنيم، چنانچه اكثريت قريب به اتفاق عراقی ها چنين می كنند."

روی اين سخنان نه به مصر است و نه به شيخ نشين های خليج فارس و نه كشورهای افريقائی. روی سخن، آشكارا با كسانی در جمهوری اسلامی است. حتی اگر القاعده نيز مورد نظر باشد، راه عبور آن برای حضور در عراق از ايران می گذرد.