احمد شيرزاد رييس كميسيون آموزش و تحقيقات مجلس ششم كه سخنرانی او در باره فعاليت های هسته ای ايران در مجلس، يك سلسله جنجال ها را در پی آورد، فضای سياسی يكسال آينده ايران را اينگونه حدس زد:

 پس از برگزاری انتخابات مجلس هفتم، ايران وارد دوره‌ مبهمی در تاريخ سياسی شده‌است. به خصوص ظرف سال 83 كه در آن پيش‌بينی تحولات سياسی كار بسيار دشواری است.
علت اين دشواری اين است كه ما در فضای سياسی كشور وضع طبيعی نداريم و اوضاع در شرايط غير طبيعی است و اين شرايط هم از پيش از انتخابات مجلس هفتم آغاز شده است. در دوره‌ای كه حدودا از دی ماه امسال آغاز شد، رقابت سياسی و فعاليت و تلاش معمولی احزاب به نظر مي‌رسد كه پارامتر اصلی تعيين كننده نخواهد بود .
 نكته‌ اساسی در معادلات قدرت به تصميم‌گيري‌هايی برمي‌گردد كه ورای رقابت‌های معمولی سياسی از سوی محافل قدرت گرفته مي‌شود و به همين دليل روشن نيست كه آيا رقابت‌های معمولی سياسی مي‌تواند تاثيرگذار باشد يا نه؟ از سوی ديگر تكليف مطبوعات به عنوان يك ركن تاثيرگذار در فعاليت‌های سياسی و اجتماعی روشن نيست.

به همين دليل ما در دوره‌ای قرار مي‌گيريم كه رقابت‌های معمولی تعيين كننده نيست و تصميم صاحبان قدرت و عناصر پرنفوذ است كه تعيين مي‌كند صحنه‌ سياسی كشور چه باشد.
برای همين شايد انگيزه‌ ورود به فعاليت‌های رسمی سياسی كمرنگ شود.
محافظه‌كاران دوران جديدی را آغاز كرده‌اند كه كاملا با دوران گذشته متفاوت است. آنها از حاشيه‌ سياست، نه قدرت، به متن آمده‌اند و مجبور هستند حرف‌های شفاف بزنند، نظرات و مواضع صريح داشته باشند، اما نمي‌توانند مثل گذشته تقصيرها را به گردن ديگران بيندازند. بايد راجع به مسائل مختلف اقتصادی، اجرايی و فرهنگی و سياسی كشور نظرات روشن بدهند و بابت آن ناچارند در عرصه‌ افكار عمومی هم پاسخگو باشند. ديگر محافظه‌كاران در اين عرصه نمي‌توانند نقش مطالبه‌گر و طلبكار را ايفا كنند. آنها هستند كه بدهكار مردم خواهند بود.

آنها با وعده‌های پر آب و رنگی آمده‌اند، به خصوص در عرصه‌ اقتصادی وعده‌ بهبود وضعيت معيشت مردم را داده‌اند و طبيعتا اين مساله آنها را در عرصه‌ خطرناكی به لحاظ پاسخگويی به افكار عمومی مردم قرار خواهد داد. مطالبات مردم نيز به دليل تحولات بسيار شگرفی كه در عرصه‌ سياسی كشور به وجود خواهد آمد، جزو عناصر ثابت ماجراست. يعنی علي‌رغم داد و ستد قدرت از اصلاح‌طلبان با همه‌ زير و بمی كه داشت، تغييری در مطالبات مردم ايجاد نشده است.

از جمله اين مطالبات داشتن زندگی بهتر، ايران سرافراز و آباد، كه در آن آزادي‌های اجتماعی، فردی و سياسی به رسميت شناخته شده و افراد بتوانند آزادانه عقايد و نظرات خود را ابراز كنند است. يعنی مطالباتی كه عنصر ثابت در تمام دو دهه‌ گذشته بوده است.