در بسياری از جلساتی كه برای تصميم گيری های كلان می دهيم، يكی از بحث های اصلی اين است كه جوانان چه بحرانی دارند؟ هركس به ظن خود يار جوانان می شود و بحران جوانان را در مسأله ای جستجو می نمايد. خوب حالا كه همه به خود حق می دهند در اين رابطه اظهار نظر كنند، بنده هم می خواهم نظر بدهم.

به عقيده من اصلی ترين مسأله جوانان امروز جامعه ما در اين هياهوی سياسی و در وضعيت سياستگزاريهای كه نياز شخصی جوانان ناديده گرفته می شود، بحران اميد نسبت به چشم انداز آينده خودشان است.

اينكه تقريباً هر جوانی قصدی برای پيشرفت دارد، آينده اش را بنوعی تاريكی می بيند، جائی برای اميدواری باقی نمی گذارد و جوانی كه اميد نداشته باشد دچار بحران بزرگی خواهد شد.

لااقل در جوانان شهری اگر نگوييم همه ولی اكثريت آنان در جستجوی راهی برای حضور در آن سوی مرزها هستند. حتی در جايی كه به مراتب امكان پيشرفت از داخل ايران كمتر است. اين به معنای آنست كه در اينجا در بين اين همه هياهو كه هيچ كدام مسأله اصلی جوانان نيست، چشم اندازی به آينده مطمئن نمی بيند. اين واقعيت تلخ است. ولی اگر ما خودمان تلخی ها را بفهميم بهتر از آن است كه چشم بر آن ببنديم. شايد در آن صورت امكان برنامه ريزی بهتری داشته باشيم.

البته احتمال هست كه بنده هم در ارائه اين ديدگاه و تحليل از نسل جوان اشتباه كرده باشم ولی اگر ديدگاهها ارائه شود و به بحث گذاشته شود بهتر از آن است كه مطرح نگردد.