|
ديروز 18 تيربود. شبی كه واحدهای ضربت سپاه پاسداران و نيروی
ويژه انتظامی تهران، در لباس شخصی و حتی رسمی و نظامی به
خوابگاه دانشجويان دانشگاه تهران حمله كردند و 16 آذر جديدی را
در تاريخ دانشگاه و دانشجوی ايران به ثبت رساندند.
اتفاقا يورش به خوابگاه دانشجويان نيز در سال 1378 در اولين
ساعات بامداد جمعه آغاز شد و تا سپيده دم، طی دو نوبت ادامه
يافت.
صبح آن شب نيز مانند همه جمعه های ديگر در دانشگاه تهران نماز
جمعه برپا شد. نماز آن روز را آيت الله جنتی خواند و نماز
ديروز را امامی كاشانی. دو عضو شورای نگهبان كه اولی گوی سبقت
را در جنايت و دروغگوئی و عوامفريبی از دومی ربوده است.
اين كه در نماز جمعه ها، آنچه گفته می شود خلاف آن درست است و
فروپاشی اعتماد عمومی به روحانيونی كه تفنگ بدست می گيرند و در
نماز جمعه ها دروغ تحويل مردم می دهند،عادی است، اما نماز جمعه
18 تير78 همانقدر عادی نبود كه نماز ديروز امامی كاشانی.
جمعه 18 تير 78 آيت الله جنتی كاملا می دانست شب قبل در كوی چه
كرده و عواملش چه فاجعه ای ببار آورده اند. او درجريان جزئيات
ماجرا بود و حتی همان بالای محل خطابه خبردار شد كه دانشجويان
می خواهند وارد دانشگاه تهران شده و تحصن كنند. كسانی كه آن
نماز جمعه را بخاطر داشته باشند و فيلم آن را ديده باشند،
كاملا متوجه عجله جنتی برای تمام كردن نماز و خروج از دانشگاه
تهران شدند. جنتی در همين نماز جمعه كوچكترين اشاره ای به آنچه
در چند صد متری دانشگاه تهران روی داده بود و هجوم مردم به
خوابگاه اميرآباد برای كمك به مشتی دانشجوی مضروب و مجروح و
خونين نكرد. حادثه روی تلكس خبرگزاری ها بعنوان مهم ترين خبر
ايران رفته بود، اما آيت الهی كه خود از طراحان آن يورش بود لب
از لب در باره آن در نماز جمعه خود نگشود. به فيلم آن نماز
جمعه تاريخی بايد مراجعه كرد و آن صحنه مشمئز كننده بغض كردن
آيت الله جنتی برای شكم های گرسنه و عوامفريبی های شتابزده را
ديد. سردار سرتيپ "فرهاد نظری” فرمانده نيروی انتظامی تهران كه
فرماندهی حمله به كوی را داشت، شب حادثه با دو مقام بی وقفه در
تماس بود: آيت الله جنتی و آيت الله يزدی، كه آن زمان رئيس قوه
قضائيه بود.
فرهاد نظر در دادگاه و پيش از دادگاه در مصاحبه های مطبوعاتی
اش گفت كه آنشب با دو مقام در تماس مستمر بوده است، و اگر كمی
در دادگاه سئوال پيچش كرده بودند و يا وعده های بزرگ برای
آينده به او نداده بودند، ای بسا دهان باز كرده و نام اين دو
مقام را می برد كه همانا جنتی و يزدی بودند.
5 سال از يورش و شبيخون گذشته است. سردار قاليباف، فرمانده
نيروهای انتظامی كشور در نشستی با دانشجويان گفت:
- بيائيد گذشته را فراموش كنيم و تلخی ها را به گذشته بسپاريم.
سخنگوی شورای امنيت ملی در وزارت كشور گفته است:
- نبايد 18 تير را بزرگ كرد، واقعه تلخی بود اما نبايد گذاشت
16 آذر در سايه آن قرار گيرد. (سخنگوی ياد شده نگفت كه چرا
آفريديد كه روی فرماندهان و واحدهای گاردشاهنشاهی را در يورش
16 آذر به دانشگاه تهران سفيد كنيد.)
- امامی كاشانی كه خواه ناخواه شريك جنتی و يزدی در شورای
نگهبان كنونی است، در نماز جمعه ديروز خود لام تا كام درباره
18 تير چيزی نگفت و بجای آن به كشورهائی حمله كرد كه گفته اند
اجازه نمی دهند زنان مسلمان با حجاب در كشورهايشان (اروپائی)
در ادارات و كارهای آموزشی و يا مربی گری در كودكستان ها حاضر
شوند. امامی كاشانی گفت اين ضد حقوق بشر است، اما در كشوری كه
خبرنگاران خارجی را هم مجبور به حجاب می كنند، چگونه او می
تواند از حقوق شخصی و فردی زنان مسلمان در كشورهای اروپائی
برای داشتن حجاب دفاع كند؟ اگر زنان بايد در هر كشوری مقيم اند
تابع سنت و مقررات و قوانين آن كشور باشند( همچنان كه درايران
زنان مسيحی را مجبور به بر سر كردن رو سری می كنند) چرا چنين
تمكينی در اروپا نبايد باشد؟
بهرحال، امامی كاشانی از هر دری سخن گفت، الا در باره همان
چيزی كه همه می دانستند حاكميت چقدر نسبت به برپائی سالگرد آن
بيم دارد: 18 تير!
نه در تهران، كه در تمام شهرستان ها نيز امام جمعه های عمامه
سفيد و عمامه سياه، هيچكدام يادشان نيآمد كه " اين جمعه،
جمعه سياه است. جمعه 18 تير
است!) همان جمعه ای كه به بهانه سركوب دانشجويان معترض به
توقيف روزنامه سلام، خوابگاه تهران را به خاك و خون كشيدند.
امام جمعه ها يادشان نيآمد، سيمای جمهوری اسلامی هم فراموش
كرد. اما مردم ايران نه يادشان رفت و نه فراموش كردند. حتی اگر
هم مردم عادی در كوچه و خيابان فراموش كرده بودند، نمايش و
حضور گسترده پليسی هفته های گذشته و بويژه روز جمعه در تهران و
چند شهر بزرگ به ياد همگان آورد كه به 18 تير نزديك می شويم! |
