5000 نمايش ميدانی قرار است در اماكن عمومی تهران به اجرا گذاشته شود، كه اگر چنين شود و محتوائی مردمی داشته باشد، بزرگترين فستيوال تتاتر خيابانی جهان در ايران برگزار شده است. فستيوالی كه اگر با تنگ نظری های مذهبی و تبليغات ارتجاعی مخلوط نشود گامی است به پيش و در غير اينصورت اين رويداد را هم از هويت ساقط كرده و بی اعتنائی عمومی را موجب خواهند شد.

اين نگرانی از آنجا ناشی می شود كه پای شهرداری و شورای حزب الهی شهر تهران در ماجرا در ميان است و مسئولين آنها گفته اند: ‌ پس از اجرای موفقيت آميز 2000 نمايش ميدانی در دهه فجر و 3000 نمايش ميدانی به مناسبت سوگواری حضرت ابا عبدالله الحسين سومين و بزرگترين همايش هنری نمايش‌های ميدانی در قالب نهضت فرهنگی تابستان 83  به تهرانی ها عرضه می شود!

 در واقع، اين سخنان يعنی تبديل سنت نمايش خيابانی به تعزيه خيابانی و آن هم از نوعی كه شهرداری و شورای كنونی شهر تهران طرفدار آن هستند: گريه و موعظه و ناله و ستيز با ديگران و تبليغ به سود اسلام ارتجاعي!

شايد اين هم خود نوعی هنر باشد!

موعظه ها را بعنوان خبری كه روابط عمومی شهرداری در باره اين نمايش خيابانی بيان داشته بخوانيد:

«ايجاد نشاط اجتماعی رويكرد عمده اين همايش هنری است. ساير اهداف و محورهای موضوعی نمايش‌ها عبارتند از: نقش جوانان در طرح مسائل اجتماعی، احيای فرهنگ كار و تلاش با كمترين امكانات، ترغيب شهروندان به تلاش بيشتر برای ساختن شهری بهتر و زيباتر، حفظ و احيا و ارتقای دانش اجتماعی، ارزش‌ها و اعتقادات، بازشناسی نقش و جايگاه روحيه سلحشوری، اميد، انتظار و اخلاق شهروندی از جمله اهداف اين همايش است.«

شايد همه اين شعارها دلچسب می شد، بدان شرط كه گويندگان آن مجری و طرفدار حمله به اين و آن، سازمان دادن حمله به كوی دانشگاه، بهم زدن تجمع های سياسی، حمايت از لباس شخصی های سپاه و ... نبودند!

  معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران در مورد ضوابط شركت در اين همايش گفت: تمامی هنرمندان آثار خود را در سه نسخه تايپ شده و با مجوز كتبی از نويسنده بايد ارسال كنند. ( هنر بخشنامه ای !)