"فرانک والتر اشتاین‌‏مایر" وزیر خارجه دولت جدید آلمان، پس از بازگشت از اجلاس لندن گفت:

تهران 18 سال به تحقیقات درباره تجهیزاتی پرداخته که دارای مصارف نظامی است و در تضاد با پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌‏ای.

بین گفتار و کردار مقامات ایرانی‌‏ درباره کاربرد تحقیقات و انرژی اتمی تناقض وجود دارد. جهان خواهان توضیح و تضمین ادعاهائی است که در باره صلح آمیز بودن فعالیت‌های اتمی مقامات این کشور می‌دهند.

اشتاین‌‏مایر  در بخش دیگری از مصاحبه خود که با اشپیگل انجام داد، درباره گفته‌های احمدی نژاد درباره حمایت همه جانبه مردم ایران از برنامه‌های اتمی جمهوری اسلامی و ضدیت آنها با غرب گفت:

ما معتقدیم موضع دولت کنونی ایران، مواضع همه مردم ایران نیست. افراد بسیاری در ایران هستند که نگاهی انتقادی به دولت دارند.

ما شاهدیم که احمدی‌‏نژاد به تعهداتش و وعده‌هایش در قبال اقشار مختلف مردم ضعیف عمل می‌‏کند. او گفته اشتغال ایجاد می‌‏کند و خدمات اجتماعی را گسترش می‌‏دهد، اما سیاست واقعی وی تاکنون تنها شامل شعارها و حرف‌های تهاجمی بر ضد اسرائیل و هدایت کشورش در مسیر تقابل با غرب بوده است. ظاهراً مقامات ایران معتقدند با این سیاست‌‏ها می‌توانند موضع خود را تقویت کنند. اما بنظر ما نتیجه برعکس است. این روش، اوضاع را خطرناک می‌‏سازد.

ما مخالف گسترش تسلیحات هسته‌‏ای هستیم و اگر کشور دیگری در منطقه بی‌‏ثبات خاورمیانه، به تسلیحات هسته‌‏ای دست یابد تنها بی‌‏ثباتی بیشتری به وجود می‌‏آورد.  تولید بمب هسته‌‏ای در ایران باعث رقابت تسلیحاتی میان کشورهایی نظیر مصر, عربستان‌‏سعودی و ترکیه می‌‏شود. در واقع معتقدم، در نهایت، تسلیحات هسته‌‏ای یعنی امنیت کمتر حتی برای خود ایران. تعجب می‌‏کنم که چرا ایران پیشنهاد روسیه را هنوز رسما نپذیرفته است.

سیگنال‌‏های اخیر تهران در بهترین شرایط، متناقض است و روسیه هم طرح پیشنهادی خود را تغییر داده تا سایر کشورها از جمله چین هم در زنجیره غنی‌‏سازی شرکت کنند.  در عین حال معتقدم مذاکرات سه کشور اتحادیه اروپا نتیجه دلخواهی در بر نداشته است و اکنون زمان آن فرا رسیده که این پرونده به شورای‌‏امنیت سازمان‌‏ملل‌‏متحد ارجاع شود.

ما هنوز درباره قطعنامه‌‏ای که شامل تحریم اقتصادی ایران باشد صحبت نمی‌‏کنیم. منتظر خواهیم بود تا شورای‌‏امنیت سازمان‌‏ملل‌‏متحد در ماه فوریه اولین قطعنامه را در حمایت از قطعنامه‌‏های آژانس بین‌‏المللی انرژی اتمی صادر کند. آن‌‏گاه نوبت دولت‌‏های چین و روسیه است که نشان دهند آیا می‌‏توانند به مسؤولیت خود برای ارتقای صلح جهانی عمل کنند یا خیر.

طبیعتاً ایران به‌‏هیچ‌‏وجه نسبت به انزوای بین‌‏المللی بی‌‏تفاوت نیست و به همین دلیل است که ضرورت دارد که جامعه بین‌‏المللی را تا جایی که امکان دارد متحد نگه داریم.

برای بازداشتن ایران از تولید سلاح اتمی تا جایی که ممکن است باید با مهارت عمل کنیم زیرا سایر گزینه‌‏ها بازی با آتش است. عاقلانه نیست که تحریم‌های اقتصادی را منتفی بدانیم و ایران هم نمی‌‏تواند میزان وابستگی خود را به همکاری اقتصادی و فنی کشورهای غربی دست‌‏کم بگیرد.