عده ای از نمایندگان کارگران ایران در یک میز گرد، به بررسی دلائل سقوط صنایع داخلی پرداختند. آنها، از جمله دلائل تعطیلی صنایع داخلی را در عوامل زیر اعلام داشتند:

سوء مدیریت‌ها‌‏ , کمبود نقدینگی و مواد اولیه , عدم فروش محصولات , واردات‌بی‌رویه و ...

این نوع گفتگوها بارها در سالهای اخیر برگزار شده و اخبار آن نیز انتشار یافته است اما هیچ گوش شنوائی برای شنیدن این واقعیات در حاکمیت وجود ندارد و هر گاه که کارگران نا امید از گفتن و ناشنیده ماندن دست به اعتراض و اعتصاب می‌زنند با سرکوب روبرو می‌شوند، که آخرین نمونه آن یورش جنایتکارانه به کارگران و رانندگان شرکت واحد اتوبوسرانی تهران است.

درهمین میزگرد گفته شد:

ظرف چند سال گذشته صدها واحد بزرگ صنعتی فلج شده و خوابیده است. برای نمونه در همدان 89 واحد بزرگ و کوچک تولیدی این استان به دلیل بدهی به بانک‌‏ها , از ادامه فعالیت بازمانده اند و اموال این واحدها توسط سیستم بانکی در مرحله توقیف است .
مدیران قادر نیستند وام‌های سنگین با بهره‌های سنگین را پرداخت کنند و به نا چار تعطیلی واحد تولیدی و بیکاری کارگران در دستور قرار می‌گیرد.

وقتی دولت حمایت نمی کند , سیستم بانکی پولش را می‌خواهد , فروش نیست و دهها سازمان و نهاد  طلبکار مدیریت می‌شوند، این مدیر چه باید بکند؟

در همین میزگرد عوارض روانی- اجتماعی تعطیلی واحدهای تولیدی و آنچه در خانواده‌های بیکاران می‌گذرد بررسی شد. از جمله  گفته شد‏: بعد از تعطیلی شرکت "سامیکوه صنعت" همدان ‌‏, یکی از کارگران خود را حلق آویز کرد و سه کارگر دیگر نیز سکته کردند.

برخی بیکار شدگان و اخراج شدگان برای تامین زندگی خود و خانواده خویش تن به خلاف قانون می‌دهند و حتی بزهکار می‌شوند. ‌آیا دولتمردان و مسئولان به این مسایل هم توجه دارند؟