جمع آوری

آثار هنری

ارامنه ایران

ورونيکا کاسترو، یک محقق و مردم‌شناس مکزيکی است که در حال حاضر در ایران و در حال ياد گیری زبان فارسی است. او همراه با يکی از دوستانش دو سال است روی پروژه ارمنی‌های مقيم ايران کار می‌کند. آن‌ها کارهای هنری و ادبی معروف ارمنی‌های ايرانی را برای نمايش در يک نمايشگاه شناسايی و جمع‌آوری می‌کنند.

ورونيکا در مکزيک به دنيا آمده اما به آمريکا رفته و در رشته مردم‌شناسی درس خوانده و بعد در انگلستان مشغول به کار شده است. او که روی آداب و فرهنگ و سنت های ایرانی ها نیز تحقیق می کند معتقد است:

جوانان ايرانی از تنهايی گله دارند. تنهايی که آن‌ها را دچار افسردگی می‌کند. دنيا را آن‌قدر سياه و تيره می‌بينند که آرام‌آرام گوشه‌نشين می‌شوند. همين جوانان به انواع قرص‌های ضدافسردگی عادت می‌کنند. زنان و دختران جوان وضعيت بدتری از مردان دارند. درصد بيشتری از دانشجويان دانشگاه‌های ايران را دختران تشکيل می‌دهند اما به همان نسبت از شرايط شغلی و امنيت اجتماعی کمتری برخوردارند.  بعد از رفتن به دانشگاه هم اين موارد حل نمی شود. دختران در خانواده‌های سنتی در شرايط بسته و با تعصبات سنتی رشد می‌کنند و معمولاً به اين نتيجه می‌رسند که ازدواج تنها راه‌حل برای آزادی است. بعد از ازدواج هم ناگهان تبديل به يک زن خانه‌دار صرف می‌شوند که با معيارهای همسر خوب و خانه‌دار باسليقه داوری می‌شوند.

در ايران تشکل‌های زنانه وجود ندارد و دختران جوان محل خاصی برای گردهمايی و حتی يک گپ دوستانه ندارند. او از زبان چند دختر اصفهانی و تهرانی نقل‌قول می‌کند که به دليل مزاحمت‌های خيابانی و تصور و ديدگاه والدين در برخی موارد، امکان بيرون رفتن و حتی قدم زدن ساده در خيابان‌های شهر را ندارند.

 می‌گويد: رويای بسياری از جوانان ايران رفتن و ديدن کشورهای خارجی است. آن‌ها فکر می‌کنند که در غرب شرايط آسايش و راحتی جوانان به شدت فراهم است و دوست دارند در چنين شرايطی زندگی کنند. مشکل اصلی اين است که در فعاليت‌های اجتماعی، زنان و مردان تقريباً جدا از هم فعاليت می‌کنند. همه دوست دارند که رشد و ترقی کنند اما نمی‌توانند در انجمن‌ها و فعاليت‌های مشارکتی، کنار يکديگر حرکت کنند. در واقع همه مجزا و فردی حرکت می‌کنند و در حرکت‌های گروهی تقريباً ناموفق هستند.(نقل از روزنامه سرمایه)