رضاعليجانی، از جمله سه زندانی ملی – مذهبی كه سرانجام پس از دوران طولانی بازداشت موقت در اوين و در بند ويژه سپاه پاسداران، همراه با هدی صابر و تقی رحمانی موقتا آزاد شدند، يكبار ديگر به دادگاه برده شد. عليجانی دراين دادگاه اشاره‌ای كوتاه به آنچه كه در زندان سپاه بر سر وی و ديگران آمده اشاره كرد. او در دادگاه گفت:

ضرب و شتم، 54 ساعت اجبار به سر پا ماندن، جلوگيری از خوابيدن، اجرای اعدام مصنوعی، تهديد به اعزام به يكی از بند‌های زندان جهت آزار جنسی، تهديد به پرونده سازی و وصل كردن ما به سازمان مجاهدين خلق فقط بخشی از فشارهای وارده به ما بود.

شكنجه و فشار دوستان را بر دو راهی انتخاب بين عضويت در سازمان مجاهدين و اعتراف به تحريك و اغتشاش قرار می‌داد كه دوستان به اجبار شق دوم را قبول كردند.

عليجانی در باره غيرعلنی بودن دادگاه و محكومتی و اعترافات زندانيان دانشجو كه در سالگرد حمله به خوابگاه دانشجويان سه سال پيش دستگير شدند گفت:

دادگاه اگر علنی بر گزار می‌شد افكار عمومی با آن سوی مخفی و ديكته شده به دادگاه رو به رو می‌شد و اينكه تحت چه شرايط غير انسانی و غير قانونی، اين دوستان جوان مجبور به طرح آن اقارير كذب شده بودند.

آنچه به دادگاه ديكته شده، و آْنچه اقارير خوانده می‌شود، چنان ناشيانه صورت گرفته و به دوستان ما تحميل شده بود كه نادرستی آن بر هر كسی روشن است. تيم دستگير كننده كه ما را تحت انواع شكنجه قرار داد و حتی تهديد به دستگيری خانواده‌هايمان كرد، در ساخت قدرت نفوذ فوق العاده‌ای دارد، به همين دليل ما شكايت از آنان برای اعاده حيثيت خودمان را نزد خداوند بزرگ و مردم آگاه و شريف ايران خواهيم برد.