بالاخره همايش زن و پژوهش هم در تالار ابن خلدون دانشكده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد. بعد از گزارش دبير همايش، رييس جديد دانشگاه تهران سخنرانی داشت. طبق معمول اندر فضايل زنان و جايگاه شامخ ايشان در اسلام و ايران و اندر ضرورت توجهی كه بايد به پژوهش‌های زنان مبذول داشت. اما آقای رييس بلافاصله پس از سخنرانی خود سالن را به اتفاق كليه همراهان ترك كردند. ناخودآگاه از جای برخاستم برای ايفای مسووليت پيام رسانی كه طی اين سالها به آن عادت كرده ام و ترك عادت هم كه موجب مرض است!

گفتم حاج آقا!  قرار بوده فقط سخنرانی كنيد و ديگران بشنوند؟ نمی خواهيد شما هم مقالات را بشنويد؟ به شوخی گفتند: ما می‌رويم تا خانم‌ها هر چه می‌خواهند به ما فحش بدهند.

گفتم: وقت فحش و ناسزا گذشته، مقالات علمی است.

گفتند: می‌دانيد كه در دانشگاه گرفتاريم.

گفتم: اين روزها همه گرفتاريم، ولی مشكل اين است كه با خروج شما از سالن همه آقايان هم تشريف می‌برند در حالی كه اين برنامه ويژه بانوان نيست.

در حالی كه اطرافيان رييس محترم مترصد فرصتی برای دفع شر مزاحمت ما بودند ايشان به معاون خود گفتند كه بماند و ايشان هم به دليل جلسه‌ای كه داشت عذر خواست و من هم بعد از ابلاغ رسالت به سالن بازگشتم تا ببينم بالاخره تكليف پژوهش زنان، مفهوم مطالعات زنان، رفتار جنسی زنان، خانواده و قدرت، استراتژی تبعيض مثبت در ايران، تفاوت‌های جنسيتی و رابطه دولت و سازمان‌های غير دولتی در ايران و ... (موضوعات مقالات) به كجا می‌انجامد. البته همايش حواشی ديگری هم داشت. بماند برای بعد.