آرامي هاي اخير در فرانسه در صدر اخبار بين المللي قرار گرفته و همگان را شگفت زده کرده است. آيا آنچنان که رسانه ها قصد القا آن را دارند ، جمهوري در فرانسه در بند عده اي اوباش گرفتار آمده است ؟ يا اين همه تنها واکنشي است «نااميدانه و سر در گم» در مقابل خشونت اقتصادي اي که نئو ليبراليسم « کور و کر» در جامعه تزريق مي کند. سه سال پيش، سرمقاله نوامبر سال ٢٠٠٢  به تحليل اين موضوع پرداخت. شما را به خواندن مجدد آن دعوت مي کنيم. ( لوموند دیپلماتیک فارسی)

ابتدا بايد از وجود خشونت اقتصادي سخن گفت که توسط جهاني شدن ليبرالي اقتصاد و استيلاي سلطه گران اعمال مي شد.  نا برابري هاي اجتماعي چنان ابعاد بي سابقه اي پيدا کرده اند که تحمل ناپذير است. نيمي از بشريت در شرائطي بسر مي برند که مطابق تعاريف ارگانهاي بين المللي بدان فقر اطلاق مي شود، بيش از يک سوم از ساکنين زمين زير همين خط فقر قرار دارند، ٨٠٠ ميليون نفر از کمبودغذائي رنج مي برند، نزديک به يک ميليارد نفر بي سوادند، ١٫٥ ميليارد نفر آب آشاميدني ندارند و ٢ نفر از داشتن الکتريسته محروم اند. هر چند بنظر غير قابل تصور مي آيد اما اين ميلياردها نفرين شده کره خاکي از لحاظ سياسي آرام اند. شايد اين بزرگترين معماي عصر ما باشد: تعداد فقرا از هميشه بيشتر و تعداد قيام ها وشورش ها از هميشه کمتر است. آيا چنين وضعيتي دوام مي آورد ؟ احتمال آن کم است. بي شک به علت فلج ماندن مارکسيسم به مثابه موتور بين المللي مبارزه اجتماعي ، جهان در نوعي حالت گذار به سر مي برد. گذاري در بين دو مرحله انقلاب سياسي ودر حالي که بي عدالتي هاي اجتماعي بيش از هر زمان به طرز بي شرمانه اي سر سختي مي کنند ، ما شاهد آن هستيم که اشکال ديگر خشونت ابعاد قابل توجهي پيدا کرده اند.  بويژه خشونت فقرا عليه فقرا که به شيوه ابتدايي نا فرماني به شکل بزهکاري ، جنايت ، عدم امنيت در اقصي نقاط جهان و نه تنها در فرانسه، بروز مي کند و اينهمه مشخصات يک جنگ اجتماعي تمام عيار را داراست. ۳۰ سال پيش در آمريکاي لاتين يا در نقاط ديگر جهان ، اگر جواني اسلحه به دستش مي رسيد جذب يکي از سازمانهاي چريکي مي شد تا سرنوشت بشريت را تغيير دهد. امروز اگر جواني اسلحه بيابد قبل از همه به خودش فکر مي کند ، خود را قرباني زير پا گذاشتن قرارداد اجتماعي توسط سلطه گران مي داند، لذا به خود اجازه مي دهد هر گونه قرارداد اجتماعي را زير پا بگذارد ، به بانکي حمله مي کند يا مغازه اي را در هم مي شکند. از ابتداي بحران اقتصادي دسامبر ۲۰۰۱ و فقير شدن وسيع اقشار متوسط در آرژانتين ، نرخ بزهکاري در اين کشور ۴ برابر شده است. در برزيل که يکي از کشور هايي با بالاترين سطح بي عدالتي است، اخيراً مردم به همين دليل به طور وسيع به نامزد فقرا اينانسو لولا داسيلوا رأي دادند، جنگ اجتماعي ابعاد بي سابقه اي پيدا کرده است. تنها در شهر ريو بين سالهاي ١٩٨٧ تا ٢٠٠٠ تعداد جوانان زير ١٨ سال که به ضرب گلوله کشته شدند، از مجموع کشته شدگان ، در همين رده سني ، در جنگهاي کلمبيا، يوگسلاوي، سيراليون، افغانستان و اسراييل و فلسطين بيشتر است. در طي اين ۱۳ سال حدود هزار نوجوان در جنگ اسرائيل و فلسطين کشته شده اند حال آنکه در همين مدت ۳۹۳۷ نو جوان فقط در شهر ريو به قتل رسيده اند. براي مقابله با اين موج فزاينده که وسائل ارتباط جمعي جهاني نام عدم امنيت بر آن نهاده اند، بسياري از کشورها مجبور به صرف هزينه هاي سنگينند׃ مکزيک، کلمبيا، نيجريه، آفريقاي جنوبي.... از اين دستند. به عنوان مثال برزيل ٢٪ از توليد نا خالص ملي اش را به هزينه هاي ارتش اختصاص مي دهد در حاليکه ١٠٫٦٪ از در آمد نا خالص ملي اش صرف حفاظت از اغنيا در مقابل فقرا مي شود. درس بزرگ تاريخ بشر اين است׃ بشريت همواره در طول تاريخ عليه بي عدالتي مبارزه کرده است. در جنوب و در شمال کره زمين رشد بزهکاري و جنايت( که معمولا شيوه ابتدائي و عقب مانده ابراز نارضايتي اجتماعي اند) از علائم قيام فقرا عليه بي عدالتي در جهان است. هنوز نمي توان از خشونت سياسي سخن راند، اما همه متوجه اند که اين مسئله موقتا به حالت تعليق در آمده است. براي چه مدت؟ کسي نمي داند.