ايران

www.peiknet.com

   پيك نت

 
صفحه اول پیوندهای پیک بايگانی پيک  

infos@peiknet.com

 
 
  دولت جديد، دست آوردهای دولت خاتمی را هم برباد داد
انگشت شمار نمايندگان مجلس
برای گفتن واقعيات دهان می‌گشايند
 
 
 
 

 

فراكسيون اقليت مجلس هفتم، بتدريج از زير فشار فراكسيون‌های نظامی، امنيتی و وابسته شورای نگهبان درآمده و با نتايج زيانباری كه از سياست‌های دولت جديد بدست آمده دهان به انتقاد و گفتن برخی واقعيات گشوده اند.

از آن جمله است نماينده‌ بهبهان كه در نطق پيش از دستور خود در آخرين جلسه هفته گذشته مجلس گفت:

 «امروز كشور ما به تلاش برای دستيابی به سلاح‌های هسته‌ای متهم می‌شود و اين امر به شدت در مناسبات سياسی و اقتصادی ايران با كشورها ديگر تاثيرگذار شده است. واضح است كه در اين فرايند هر حركت عجولانه و شعارزده كه حكايت از تصميمی از پيش گرفته شده و غير قابل تغيير داشته باشد و هر نوع رويكرد و ادبياتی كه نشان ازانعطاف‌ناپذيری و سرسختی مواضع مذاكره‌كنندگان ايرانی باشد، نه تنها گامی در جهت تعديل فضای موجود در حفظ منافع مردم و نظام نخواهد بود، بلكه دشمنان را برای ايجاد اجماع جهانی عليه ما و كند كردن زبان دوستان باقی‌مانده ايران درعرصه‌ بين‌الملل ياری خواهد كرد. با كمال تاسف، سياست خارجی كه در ماه‌های اخير از سوی مسوولان پرونده هسته‌ای ايران دنبال شد، در عمل آب به آسياب مخالفان ايران ريخت و پس از صدور قطعنانه اخير آژانس، ايران را در شرايطی قرار داد كه برون‌رفت از آن دشوار شده است. متاسفانه اكنون كه دور اول تحرك مسوولان پرونده هسته‌ای ايران به پايان رسيده، آنان در اين ميدان بازنده و ناكام بودند و حتی نتوانستند از دستاوردهای گذشته نيز صيانت كنند. برخی از مسوولان با تاختن بر توسن شعارهای تند و تيز و خط و نشان كشيدن‌ها، مخالفان سياست‌های هسته‌ای دولت جديد را ترسو معرفی كردند و مغرورانه آنان را خائن و بی‌تفاوت به مسائل مردم معرفی كردند و حال كه كشور با شرايط دشواری مواجه شده است، طالب آن هستند كه از ايران بايد تنها يك صدا شنيده شود و همه را به ياری و انسجام ملی فرا می‌خوانند؛ اما واضح است كه اتحاد و انسجام با دستور و فشار و تك‌نوازی به دست نمی‌آيد، بلكه اين مهم در فرآيند همفكری، تبادل نظر، احترام به ديدگاه‌های مختلف و به ويژه نخبگان حاصل می‌شود.»

شجاع‌پوريان خاطرنشان كرد: «اگر كسی صاحبان نظرات مخالف با خود را بزدل قلمداد كند، چه جايی برای شنيدن سخنان ديگران باقی گذاشته است و چگونه می‌تواند بخشی از اقشار مردم را با چنين درشت‌گويی‌هايی از اظهار نظر درباره‌ يك پرونده ملی منصرف كند؟ در چنين شرايطی آيا می‌توان نام چنين پرونده‌ای را ملی گذاشت؟»