احمدجنتی گفت كه از تكرار تركمنچای می‌ترسد، اما يا نمی داند و يا خود را به نادانی می‌زند: تركمنچای درپايان شكست درجنگی كه روحانيون با استخاره فتوای آن را به شاه قاجار داده بودند تا روسيه تزاری را شكست دهد بسته شد. در پايان جنگ و شكست نه درابتدای ماجراجوئی!

تنها جايی كه می‌تواند در مقابل اسرائيل بايستد، فقط جمهوری اسلامی است و من مطمئنم كه چنين چيزی امكان‌پذير است.  ما هم نبايد صلح و سازش كنيم و يا بترسيم. من امروز نگران تركمنچای هستم. نبايد ننگی بر دامان اين نظام بگذاريم و همان طور كه ما گذشت‌گان را نفرين می‌كنيم آيندگان با ما چنين كنند. از تحريم نترسيم. هر چند كه ضرر دارد، اما نفع هم دارد. از ضررها نترسيم. اگر امروز ما پيشرفت كرده‌ايم در اثر همين تحريم‌هاست و اگر اين تحريم‌ها نبود مثل كشورهای عربی كه نشسته‌اند و همه چيزشان از خارج می‌آيد، می‌شديم.( البته اشاره احمد جنتی فقط به سوخت اتمی است كه قرار است درايران توليد شود، والا از شير مرغ تا جان آدمی به ايران وارد می‌شود و دوبی روی سبيل واردكنندگان كالا به ايران می‌چرخد!)

جنتی درادامه گفت:

در پای ميز مذاكره كلاه سر ما گذاشتند ميز مذاكره يعنی ميز كلاه گذاری.‌ای كاش «الف» را نمی‌گفتيم اما حالا كه گفته‌ايم تا «ی» بايد برويم.