ديروز هنری ژيرو، يكی از نويسندگانی كه در مورد آموزش كتابهای زيادی نوشته، در" كتابفروشی زنان" تورنتوو در مورد كتاب جديدش، "برعليه ااستبداد جديد: سياست پس از ابوغريب" صحبت كرد. ژيرو در سال 2004، مثل عده‌ای از امريكايی‌هايی كه از سلب آزادی‌های اجتماعی و آكادميك خسته شده اند، به كانادا مهاجرت كرد و كار تدريس طولانی مدت خود را در دانشگاه معروف پن استيت امريكا ترك كرد و در حال حاضررئيس شبكه تلويزيونی جهانی در دپارتمان ارتباطات دانشگاه مك مستر در كاناداست.
ژيرو با حرارت و جذبه فراوان در مورد اينكه چگونه در سياست نئوليبرال، فضای عمومی در حال كوچك شدن است و چگونه خصوصی شدن دارد بر يكی از مهمترين فضاهای عمومی، يعنی آموزش، سلطه پيدا می‌كند حرف زد. ژيرو، در مورد بيشتر و بيشتر شدن نقش مسيحيت و راسيسم و هوموفوبيا در سيستم آموزشی سخن گفت و سلب آزادی‌های اجتماعی و آكادميك در امريكا را "حمله بر دموكراسی» ناميد. اما قسمت جالبتر صحبت او، چيزی است كه او "سياست اميد" می‌خواند. اينكه دانشجويان و آكادميك‌ها بايد در قبال اين گسترش آموزش نئوليبرال مقاومت كنند و روزنه‌هايی برای ستيز با آن پيدا كنند. اين روزنه‌ها را ژيرو در بسط فضاهای عمومی (مثل همين كتابفروشی) می‌بيند.
سوالی كه برايم پيش آمد و پرسيدم اين بود كه آيا اين فضای عمومی و خصوصی آنطور كه او می‌گويد در همه جا هستند و يا اينكه همين فضای عمومی هم مكانی است برای اداره رفتار "فرد" در نظام نئوليبرال؟ و اينكه آيا اين"سياست اميد" كه ژيرو آنرا اجراگر (با استفاده از مقوله "اجراگری جوديث باتلر) می‌خواند، فقط برضد سرمايه داری در پروژه نئوليبرال است و يا اينكه با آن همسو هم می‌شود؟ جواب ژيرو اين بود كه با سوال موافق است، اما ترسش از اين است كه اين بدبينی منجر به عدم مقاومت و فعاليت سياسی شود. من هم با او موافقم و فكر می‌كنم همين چالش "چپ" در امريكاست. اينكه آيا می‌شود فرض كرد كه همه مقاومت و اعتراض كاملاً بر ضد هژمونی است و يا قبول اينكه به ناچار جزئی از آن است (چون مقاومت خارج از قدرت نيست) و بايد به جای خالص انگاشتن فضای مقاومت، به همسويی‌های آن هم هم توجه كرد.