يك لحظه فكر كنيد
آمدند و از هوا زدند
نيك آهنگ كوثر

چهار سال پيش، در يكی از نشريات نسبتا اصلاح‌طلب نشسته بودم و مهمان يكی از بچه‌ها كه از افسران ارشد سپاه بود، می‌گفت بعضی از سران سپاه ايمان دارند كه با برنامه‌های خاصی می‌توان آمريكا را شكست داد، پرسيدم مگر از نظر تاكتيك يا ميزان اسلحه يا استراتژی و غيره، به پای آمريكا می‌رسيم؟ می‌گفت بعضی‌ها معتقدند بايد شرايط ظهور را فراهم كرد.

وقتی بعد از سخنرانی احمدی‌نژاد در سازمان ملل، كاريكاتورش را كشيدم كه دارد از روی متن طرح تعجيل ظهور«حجتيه» می‌خواند، چند نفری شديدا معترض شدند كه جرا به اعتقادات آنها تاخته‌ام. جالب اينجاست كه خيلی‌ها متوجه نشده اند كه انگار برنامه هسته‌ای ايران دارد از سوی چه نهادهای پيگيری می‌شود؟ چه كسانی با نگرانی دنبال غنی‌سازی هستند؟ و از همه جالب‌تر، اطلاعات لازم به مردم در مورد فوايد انرژی هسته‌ای داده نشده است!

ماجرا خيلی دو دوتا چهارتا است! خودتان قضاوت كنيد. در حالی كه قيمت نفت دارد گران می‌شود و فروش نفت و گاز در سی سال آينده سود سرشاری می‌تواند به بار آورد، هرچه مصرف گاز نيروگاه‌های برق كمتر شود، درآمد كشور بالاتر خواهد رفت. پس استفاده از انرژی‌های جايگزين برای ما بسيار مهم خواهد بود.از سوی ديگر، اگر در كوتاه مدت بتوانيم فشار جهانی را كم كنيم حتی به قيمت حذف چند ساله غنی‌سازی، و استفاده از نيروگاه‌های هسته‌ای را تسريع ببخشيم، سود بسيار زيادی نصيب كشور خواهد شد.

حالا چرا می‌خواهيم شرايط را طوری كنيم كه هم پرونده ايران به شورای امنيت برود و هم بر حساسيت‌های موجود بيافزاييم؟

به هزار و يك دليل، اعزام نيرو به ايران به صرف آمريكا نيست(حد اقل تا انتخابات بعدی رياست جمهوری آمريكا!) پس اگر بخواهد ترتيب ما را بدهد، چند تا نيروگاه برق را بزند و چند تا سد را، كارمان زار است. فكر كرديد چهار تا جاده اصلی كشور و راه آهن را مدتی خراب كنند، راه حل موثری داريم؟ عيد سال ۸۲ همزمان با روزهای آغازين جنگ اخير عراق، چند ساعت برق هفت استان كشور رفت، تلفن‌های همراه مردم كار نمی‌كرد و هزار و يك شايعه درست شد...حالا با اين وضعيت می‌خواهيم پوز دنيا را بزنيم خيلی جالب است!

در سال ۱۳۷۳، يك كارشناس ترافيك می‌گفت در صورت خراب شدن ناگهانی چند خودرو در بزرگ‌راه‌های تهران، بحران بزرگی در سراسر كشور بوجود خواهد آمد. من و يكی از بچه‌ها به حرف او خنديديم. ولی وقتی در يكی از چهارشنبه‌سوری‌های بعد از دوم خرداد، چهار ساعت طول كشيد تا از تخت طاوس به تجريش برسم، و بعدش هم فهميديم كه چند جلسه خيلی مهم دولت قبل از آغاز سال نو به خاطر به ريختن وضع ترافيك تشكيل نشده و جماعت مجبور شده‌اند نصف شب به خانه‌هايشان برگردند، تازه دوزاری‌ام افتاد كه طرف چندان بی‌ربط هم نگفته بود. گيرم وسط همه بزرگ‌راه‌های تهران، دو سه تا ماشين خراب شود. فكر می‌كنيد راه حلی وجود دارد؟