ابطحی ـ   عرف ديپلماسی جهان بر اين است كه در مسائل مهم بين المللی فقط به منافع خود و كشورشان می‌انديشند. وظيفه دولتمردان ما نيز همين است. متأسفانه در ديپلماسی هسته‌ای ناموفق نيويورك همه­ی دنيا از مسئله­ی قطعنامه عليه ايران سود برد جز خود ايران. اروپا و امريكا خوشحال بودند كه با اكثريت آراء قطعنامه عليه ايران را تصويب كرده اند. چين و روسيه كه ايران به وتوی آنان چشم دوخته بود و روز قبل عليه قطعنامه مصاحبه كرده بودند، با تأخير يك روزه به نام دفاع از ايران، حتماً امكانات خوبی برای كشورشان گرفتند و ممتنع رأی دادند.

هند و پاكستان كه دو روز قبل، آقای احمدی نژاد شخصاً با روسای آنان تماس گرفته بود و از همكاريهای آنان تشكر كرده بود، رأی منفی و ممتنع دادند.

ونزوئلا كه تنها رأی مثبت را به نفع ايران داده است، در درگيريهای طولانی مدت كشورش با امريكا قصد حالگيری از امريكا بخاطر مخالفت با رئيس جمهور چاوز را داشت كه موفق شد.

حتی افريقای جنوبی كه قرارداد كاملاً قانونی ترك سل به نفع آن كشور ابطال شد و به آنان سپرده شد رأی مثبت نداد و از اين رهگذر، باز هم به منافع بيشتری رسيد.

وظيفه دولتمردان ما تأمين منافع ديگران نيست. وظيفه آنان تأمين منافع ايران است و ملت بزرگوار آن. در شرايط حساس فعلی قصد من از اين نوشته ملامت دست اندركاران اجرايی در مسئله اتمی نيست، اشاره به اين نكته برای آينده­ مهم است كه در دنيای فعلی و در بازی همكاری با دنيا رفتار براساس توهمات باعث غرور و افتخار  ملی  نمی شود.

كاش در آينده ديپلماسی هسته‌ای واقع بينانه رفتار شود و كشور از خطراتی كه با آن روبروست با ادامه مذاكرات سازنده دور بماند و منافع ايران بجای منافع ديگر كشورها اولويت پيدا كند.