ابطحی ـ  سفر پر ماجرای آقای احمدی نژاد به نيويورك پايان پذيرفت .طبيعی بود كه وقتی مسئله ی اتمی ايران مهمترين مسئله ی جهانی است و ايران اعلام كرده است كه در نيويورك اعلام نظر خواهدشد ، اين سفر اهميت فراوانی برای شنيدن نظر اتمی ايران داشته باشد.

در روابط بين الملل و ديپلماسی ،امكان  همكاری و قانع كردن ديگران، تعيين كننده منافع هر كشوری است .  شاخصه قدرتمندی در ديپلماسی هم دستاوردهای ملموسی است كه رهبران هر كشوری بتوانند برای سربلندی ورفع خطر از كشورشان بدست آورند . ضمن آنكه ديپلماسی تنها جائی است كه به جبيب آدم نگاه ميكنند وبه اندازه قدرت خريد با او حرف ميزنند . همه هم ميدانند در جيب طرف مقابلشان چند اشرفی وجوددارد . با اين حساب وقتی ميتوان يك كار بزرگ ديپلماتيك – مثل حضور در اجلاس رهبران جهان در سازمان ملل - را موفق دانست كه بعد از پايان گفتگوها  مردم احساس آرامش كنند و اطمينان پيدا نمايند كه دنيا حرف ايران را فهميده وادبيات ديپلماتيك تاثير خود را در اعتمادسازی متقابل گذاشته است .  ميشود وارد زمين بازی ديپلماسی و رابطه با جهان  نشد و يا زمين بازی با قاعده جديد تعريف كرد وصرفا با همان‌ها كه در اين زمين حاضر به بازی هستند ، بازی كرد ،اما نميشود در ميدان بازی جهانی وارد شد و قاعده ی متفاوتی  برای بازی در همان زمين تعريف كرد . اگر دو نفر با دو زبان متفاوت مثلا چينی وعربی باهم مذا كره كنند هيچوقت موفق نميشوند .در سفر آقای احمدی نژاد ،طرح جديد اتمی ايران كه دعوت ديگران به همكاری بود ، اصلا مورد توجه جهان قرار نگرفت و فشار‌های جهانی بعد از سفر ايشان بيشتر شد . اين  به معنای عدم توفيق در اين سفر است . در همه جای دنيا ميتوانيم حرفهائی كه خودمان ميپسنديم رابزنيم ولی قانع كردن كسانيكه كه اگر قانع نشوند كشورمان را با مشكلات فراوانی كه ساده ترين آنها تحريم است درگير ميكنند، هنر مديريت عالی كشور است كه در سفر نيويورك چنين نتيجه‌ای حاصل نشد . تا كنون كه سياست اعتماد سازی جهانی در مسئله اتمی وجود داشت بسياری از خطرات از سر ملت ايران رفع شده بود . وقتی تنها  مجازات تحريم ميتواند سرمايه ی ناشی از گران شدن نفت را به جيب قاچاقچيان بين المللی بريزد، به اين راحتی برای  چند شعار با مصرف داخلی نبايد به  چنين دشمنانی بهانه داد.  تنهاديپلماسی  كه "نتيجه ی آن " به سود مردم كشور باشد  موفق است وغرور ملی ايجاد ميكند نه حرفهای پر غروری كه نتيجه ی آن آسيب ديدن مردم وكشور باشد .