رئيس كل دادگستری استان تهران "عليزاده" گفته است كه گزارش محرمانه ای را در باره عمليات اوباش و اراذل تسليم رهبر كرده و رهبر گفته بشدت با آنها برخورد كنيد. عليزاده دراين مصاحبه يكی دو نمونه از حكومت اوباش و اراذل در محلات تهران ذكر كرده است. از جمله قطع دست يك جوان توسط اوباش محلات.

هيچ انسان عاقل و دارای تجربه اجتماعی نمی‌ پذيرد، حكومتی مامور مقابله به رفتارهای شرورانه شود، كه خود بزرگترين رفتار اوباشانه را دارد. آنچه كه امروز جامعه ايران شاهد آنست، رسوخ و بازتاب رفتار حكومت در بدنه جامعه است. آنچه حكومت كرده، حالا الگوی رفتار مردم شده است. مثل هر پديده ديگری. از جمله چاپلوسی كه حكومت مشوق آن است، مثل رسوخ خرافات در اعماق جامعه كه حكومت بدان دامن می‌زند، مثل فرهنگ مداحی كه حكومت از آن حمايت می‌كند. بنابراين خشونت نيز بخشی از رفتار عمومی حكومت با جامعه است كه حالا چون سرطان خون در تمام رگ های جامعه روان است.

وقتی 27 سال، به جرم دزدی دست مردم را در مقابل چشم مردم قطع كردند،

وقتی زن را زنده به گور كردند،

وقتی صحنه های خونين و تداعی كننده توحش (قمه زنی) از تلويزيون پخش می‌شود،

وقتی برای ايجاد رعب و وحشت منجنيق به محلات برده و به دار كشيدند،

وقتی چند هزار نفر را اعدام سياسی كردند،

وقتی دادستان پايتخت و معاونش قتل می‌كنند(زهرا كاظمی) و زور هيچكس به او نمی‌ رسد زيرا رهبر حمايتش می‌كند،

وقتی به همين خانم در زندان و برای گرفتن اعتراف به جاسوسی و تائيد نظر جاسوس بگيری رهبر تجاوز كردند و گزارش پزشكی آن در پرونده است،

وقتی دهها و دهها زندانی دانشجو و فعال سياسی را می‌برند زير شكنجه و آنها پس از آزادی می‌گويند چه بر سرشان آورده اند،

وقتی دانشجويان جوان را برای شكنجه و اعتراف گيری به بندی می‌برند كه مجرمين لواط در آن ها نگهداری می‌شوند و زمينه تجاوز به آنها را فراهم می‌كنند تا درهم شكسته شوند و به تئوری های امنيتی حسين شريعمداری اعتراف كنند،

وقتی قاتلی كه خود بدان افتخار می‌كند (روح الله حسينيان) و اعتراف گير و شكنجه گری كه خود رسما بدان افتخار كرده است( حسين شريعتمداری) يكی در راس بنياد اسناد انقلاب قرار می‌گيرد و دومی نماينده رهبر در بزرگترين موسسه انتشاراتی مصادره شده كشور می‌شود،

وقتی قاتلين حرفه ای را نيمه شب از بندهای جنائی به سلول زندانيان سياسی می‌فرستند تا  ترتيب قتل آنها را بدهند و يا روحيه آنها را بكشنند،

وقتی بزرگترين شبكه مواد مخدر در زندان ها توسط شبكه های نظامی وانتظامی و زندانبانان اداره می‌شود،

زمانی كه عاملين ترورهای سياسی راست راست در خيابان ها می‌گردند و بر صدر جای دارند و....

گزارش عليزاده تعجب برانگيز نيست، حكومت اوباش در محلات نيز حيرت آور نيست. وقتی در مساجد محلات اوباش حكومت می‌كنند و به زعم خود جوانان و نوجوانان را برای كم كردن رويشان به مستراح و حتی سلول های ايجاد شده در گوشه های پنهان برخی مساجد می‌برند و به آنها تجاوز می‌كنند،(اولين و تكاندهنده گزارش را دراين باره روزنامه خرداد به مديرمسئولی عبدالله نوری منتشر كرد) توصيه رهبر به قاطعيت در برابر اوباش و اراذل يك دهن كجی به همه اين واقعيات است و بی‌شك نه اين توصيه و نه آن گزارش عليزاده راه به جائی نخواهد برد. ماهی از سر گنديده است، نه از دُم. چگونه ممكن است قاتل و جانی در قوه قضائيه و بخش های امنيتی سپاه و ارگان های مخفی و آشكار امنيتی و حتی با تغيير نام و شناسنامه در مجلس و دولت وكيل و وزير شوند و بر صدر نشينند و عاملين فاجعه حمله به كوی دانشگاه مصدر امور اطلاعاتی و نظامی شوند و بعد رفتار اوباش اراذل كه الگويشن همان افراد حكومتی است محكوم شود؟

رهبر و رئيس كل دادگستری استان مركز می‌توانند هر صحبتی با هم داشته باشند و هر توصيه ای بينشان رد و بدل شود، اما واقعيت جاری در جامعه تغيير نخواهد كرد، مگر خشونت و جنايت بعنوان يك كليت در جمهوری اسلامی تقبيح شده و با آن برخورد شود، كه دراين صورت در دل اين كل، جزء نيز كه همان حكومت اوباش و اراذل در محلات باشد نهفته است و حل می‌شود. درغير اينصورت، مدتی بگير و بكش و اعدام كن راه خواهد افتاد و خشونت را دامن خواهد زد و پس از آنكه ادامه اين بكش و اعدام كن ناممكن شد، حكومت اوباش و اراذل در محلات آشكار تر و دريده تر حاكم خواهد شد. هيچ عقل سليم و متكی به علم جامعه شناسی جز اين نمی‌ انديشد.

(مصاحبه رئيس كل دادگستری استان مركز را بصورت مستقل در اين شماره بخوانيد)