درحاكميت جمهوری اسلامی، پيرامون مسائل اتمی نيز، مانند تمام مسائل سياسی، اقتصادی و مذهبی دو نگرش وجود دارد. يك نگرش خواهان پرهيز از ماجراجوئی و پيشبرد برنامه های اتمی ايران بصورت گام به گام و با سنجش افكار عمومی جهان و همراه با تنش زدائی با امريكا و اروپاست و سياست ديگر، كه در برابر سياست اول قرار دارد، بسيار عجله دارد به توليد سلاح اتمی دست يافته و به زعم خود، به قدرت جهانی و منطقه ای تبديل شود. چهره های شناخته شده سياست اول محمد خاتمی، هاشمی رفسنجانی، حسن روحانی و در مجموع، جبهه اكنون گسترده تر شده اصلاحات اند و در راس طرفداران سياست دوم امثال رهبر، احمد جنتی، فرماندهان سپاه، تئوريسين های سپاه نظير دكترعباسی و... قرار دارند. از دل اين كشاكش، سرانجام انتخابات مجلس هفتم و نهمين رئيس جمهور ايران بيرون آمد و كابينه نظامی- امنيتی احمدی نژاد و مجلسی كه فراكسيون نظامی ها در آن برتری عملی دارد، آمده اند كه سياست دوم را اجرا كنند. هم در گروه اول و هم در گروه دوم اين يقين وجود دارد كه امريكا به ايران حمله خواهد كرد. گروه اول معتقد است با اصلاحات و گسترش پايگاه مردمی حكومت و شريك كردن مردم در سرنوشت كشور می‌توان به همان هدفی رسيد كه گروه دوم با نظاميگری، امنيتی كردن جامعه و اتكاء به نيروهای سازمان يافته و حقوق بگير بسيج و حزب الله سعی می‌كند به آن دست يابد. آن چه كه اكنون دربرابر ديدگان سياسی قرار دارد حكايت از برتری و تسلط سياست دوم است، يعنی سياستی نظامی- اتمی. شايد تشكيل مجمع نخبگان- كه دراين روزها محمد خاتمی و هاشمی رفسنجانی آن را مطرح كرده اند- يگانه تشكل منسجم طرفداران سياست اول شود. تشكلی كه اميدواراست در صورت شكست طرفداران سياست نظامی- اتمی بتوان نظام را نجات داده و از تجزيه ايران جلوگيری كند.
اين چكيده ايست از پاسخ سردبير راه توده به چند پرسش تلويزيون NITV كه از جمله شبكه های تلويزيونی پربيننده در داخل كشور است. اين مصاحبه در سه نوبت تلويزيونی و دو نوبت راديوئي(صدای ايران) در تاريخ 27 ، 28 و 29 مرداد پخش شده است.( از اينجا بشنويد)