مسعود ده نمكى در نامه اى به محمود احمدى نژاد، رئيس جمهور، آنچه آن را درددل هاى خود خوانده نوشت.

وى در اين نامه نوشت:

در آينده اى نزديك مشكل شما با كسانى خواهد بود كه سالهاست يادگرفته اند ديگران را نقد كنند و خود نقد نشوند و خود را پشت سرولايت و انقلاب و ارزشها مخفى كنند و نقد خود را مخالفت با اسلام و انقلاب و ولايت قلمداد كنند. نمود اين دوستان مدعى كم مايه در همه عرصه ها مشهود است. گفتمان عدالت كه شعار غالب شما در انتخابات بود با هزينه آبروى بسيارى از اين افراد فراگير و در افكار عمومى جايگاه پيدا كرد و گرنه حضرت عالى نيز تصديق مى نماييد كه صرفاً با يك دوره تبليغات اين پذيرش همگانى حاصل نمى شد.
 مى ترسم از اين كه همين ها فردا مديران عرصه فرهنگ و هنر و سياست شوند و در مدار بسته مثلاً خودى هاى هم محفل به نام شما عرصه را بر ديگران تنگ كنند. مى ترسم از كسانى كه از دين فقط ظاهر و قشر آن را گرفته و «العدل اساسى الاحكام» را ناديده گرفته اند. سينما و هنر را فقط در «سجاده» و «نماز» و «ريش» و جنگ را در «حاجى» كه «سيد اش» را كشته اند خلاصه كنند. نگذاريد به اسم شما با مردم و نخبگان هنرى، تندى و تنگ نظرى كنند. اگر ديديد بسيارى از خودى ها مثل «حاتمى كياها» بيانيه حمايت از ديگرى دادند نه از سر شناخت «احمدى نژاد» بلكه از ترس كسانى است كه به اسم احمدى نژاد ها و امثال بچه ها جبهه و جنگ به آنها سخت گرفته و حتى ظلم كرده اند و گرنه مگر مى شود از امثال «حاج كاظم» «آژانس شيشه اى» ترسيد!!!