دوران دشوار روزنامه نگاری؟
ندا دهقانی

روزنامه نگاری از اين هفته ، حال و هوای ديگری دارد. مي‌شود با انرژی بيشتری کار کرد. چشم وگوش باز ، مراقب تغييرات بود و همه چيز را از زير ذره بين رد کرد.
اما ، آيا مي‌توانيم از دولت جديد نقد بنويسيم و متهم به بعضی چيزها نشويم؟ روزنامه نگارانی که بيانيه حمايت از يک کانديدای خاص را امضا کرده ايم ، مي‌توانيم نقدهای منصفانه و درست بنويسيم اما از چسبيدن برچسب های غيرمنصفانه روی مطالبمان جلوگيری کنيم؟ ما که به عنوان چشم و گوش بي‌طرف مردم ، در روزهای نگرانی ، زير نام يک کانديدا را امضا کرده ايم و در صفحه اول روزنامه هايمان گذاشته ايم ، چه طور امروز به مخاطبان همراه و غيرهمراهمان ثابت کنيم که گزارش های منتقدانه امروز ، هيچ ارتباطی با حمايت از يک کانديدا ندارد و آن امضا ها هم؟

سياست ،در دوران مختلف، به روزنامه نگاری حرفه ای ايران ضربه زده. مرز روزنامه نگاری و سياست در ايران ، مرز خيلی پر رنگی نيست. رد شدن يا نشدن ، چه طور رد شدن ، ماندن در آن سوی مرز يا ... سوالهايی است که هنوز برای خودم حل نشده . اين ترديد ها فقط يک ترديد است ، نه موضع گيری له و عليه کسی يا چيزی. هنوز هم مطمئن نيستم که آيا امضای نامه حمايت روزنامه نگاران در آن روزها ، برای همراهی با خيلی از اصناف و اقشار ديگر که از اين بيانيه ها مي‌نوشتند درست بود يا نه . شايد بود ، اما آن روزها که برنامه تبليغ نامزدها در ميدان ها برگزار مي‌شد ، اين جمله را از يکی از طرفداران احمدی نژاد شنيدم که " شما روزنامه نگارها همه تون طرفدار يه نفر هستيد و نامه هم داديد. چه طور مي‌شه به مطالبی که مي‌نويسيد اعتماد کرد؟ همه تون مغرضانه مي‌نويسيد و ...»