كسی فرياد كارگران را در كشور نمی‌ شنود و همواره حقوق اين قشر محروم مورد بی‌توجهی قرار می‌گيرد و اين در حالی است كه همه نيازمندان و محرومان و كم در آمدهای جامعه در طبقه كارگر جای می‌گيرند و دو سوم جمعيت كشور را تشكيل می‌دهند . كارگری در بيرجند به خاطر 50 هزار تومان خودسوزی كرد و اين اولين و آخرين خبر از درمندي‌‏ها, جراحت ها و زخم‌‏های عميق بر پيكر و دل كارگران نيست، گرچه وجدان‌‏های خفته را بيدار نكرده است .

بسيارند كارگرانی كه در كشور از نپرداختن حقوق توسط كارفرما, بيكار شدند واز تعطيلی واحد توليدی و بی‌توجهی برخی ازكارفرمايان به مشكلات خانوادگی شان رنج می‌برند و فرياد رسی هم نمي‌‏يابند.

كارگران نختاز گيلان از 3 ماه تا 3 سال حقوق طلبكارند,

كارگران شركت خدماتی "سبزشه" طبس 8 ماه حقوق نگرفته‌‏اند,

پايمال كردن حقوق كارگران توسط بنياد جانبازان‌‏,

4 هزار كارگر در ساوه پس از يك سال بلاتكليفی اعتصاب كردند,

كارگران بافندگی كاشان 5 ماه حقوق نگرفته اند,

نيروی انتظامی كارگران معترض را كه 6 ماه حقوق نگرفته اند كتك زد ,

كارفرمايان در كردستان كارخانجات را تعطيل و برج‌‏سازی می‌كنند,

به خاطر گازگرفتگی 4 كارگر در معدن زغال سنگ هجدك كرمان كشته شدند,

هزاران كارگر در ورامين بيكار شدند.

كو وجدان بيداری در جامعه كه بتواند هشداری اساسی را مطرح سازد و برای رفع مشكلات جانخراش بر جان و دل كارگران محروم كشور , گامی اساسی بر دارد.

آيا بايد چنان فضا را بر انسان و به ويژه كارگران تنگ كنيم كه فرهنگ حيوان پروری كشورهای ديگر بر انسان پروری ما ارجحيت داشته باشد؟! فريادهای كارگران را امروز در كشور كسی نمی‌ شنود و اگر همه مسائل خرد و كلان در كشور اهميت يابند مساله كارگران و حقوق آنان در پايين ترين سطح قرار می‌گيرد و فراموش شده ترين مولفه به حساب می‌آيد .