ابطحی ـ در اين هفته پايانی رياست جمهوری همه در حال تشكر از آقای خاتمی هستند، قدرشناسی كاری در خور روح بزرگ ايرانيان است. اما يادمان باشد كه در اين هشت سال و به خاطر انديشه اصلاحات، جمع فراوانی كوتاه مدت و دراز مدت در زندان‌ها ماندند.

جمعی از نويسندگان و شخصيت‌های سياسی كشته شدند، خيلی نويسندگان و انديشمندان مجبور به مهاجرت شدند و در غربت زندگی می‌كنند، مرجعيت تقليد (آيت الله منتظری) خانه نشين و محصور شد، برای بسياری از نيروهای سياسی پرونده سازی شد وآنان مرتب به دادگاهها احضارشدند و خانواده شان در ترس و لرز بودند، بعضی صاحبان انديشه مرتب از رسانه‌ها و يا از سوی بعضی مسؤولان مورد اهانت دائم قرار گرفتند، قلم دارانی بودند كه هر كجا قلم می‌زدند قلم شان را می‌شكستند، كارمندانی و حتی كارگرانی بودند كه به خاطر تعطيلی روزنامه‌ها از كار بيكار شدند و شرمنده خانواده‌ها، شهردارانی مزد خدمت خود را با شكنجه‌های وحشتناك دريافت نمودند، دختران و پسرانی به خاطر نوع فرهنگ و منش زندگی شان مورد توهين و برخورد مضاعف قرار داشتند و نمونه‌های فراوان ديگر.

در اين هفته پايانی دوران رياست جمهوری فرصت تقدير و تشكر از آن‌ها هم هست. بعضی از آن‌ها بعنوان افراطی ياد می‌كنند ولی اگر آن‌ها نبودند از كجا معلوم كه معتدل ترين چهره‌های اصلاح طلب و يا خود آقای خاتمی مرز افراطی گری تلقی نمی شد.

البته آن‌ها هم كه اين فضا‌ها را ساختند و متولی و سازمانده برخورد‌های هشت سال بودند خيلی خسته شدند. كار ساده‌ای نبود.