مداحان و چاپلوسان
بالاخره وزیر و وکیل شدند
علي اصغر خداياري
برگزاري جلسه افطار با اساتيد دانشگاه ها برنامه
اي است كه به صورت يك سنت جا افتاده همه ساله انجام مي‌شود .
من هم در سال 78 كه
معاون دانشگاه تهران بودم، به اين جلسه دعوت شده و در ضيافت
افطار شركت كردم. شروع
برنامه ساعت 3 بعدازظهر اعلام شده بود و من به همراه رئيس و
يكي ديگر از معاونين
وقت دانشگاه تهران اولين كساني بوديم كه رأس ساعت اعلام شده در
دعوت نامه وارد
حسينيه شديم. مدعوين اندك اندك مي‌رسيدند و بر كف حسينيه روي
زمين مي‌نشستند.
ميزبان محترم جلسه ساعت 30: 4 وارد حسينيه شده و بر روي صندلي
خود جاي گرفتند. تا
افطار 5/1 تا 2 ساعت وقت باقي مانده بود. قرار شد طبق روال همه
ساله ميهمانان وقت
بگيرند و نظرات خود را درباره مسائل مربوط به دانشگاه ها و
ساير موضوعات روز ابراز
كنند. رئيس يكي از دانشگاه‌ها نيز عهده دار مسئوليت نظم جلسه
شد.
در بين
سخنرانان سه گروه معين را مي‌شد تشخيص داد. گروهي از افراد
صرفاً از موضع صنفي به
مسائل علمي، آموزشي و پژوهشي دانشگاه ها مي پرداختند، كه در
بين اين سخنان هم نقد
متوليان آموزش عالي و هم دفاع از عملكرد آنان وجود داشت. گروه
دوم افرادي بودند كه
به مسائل اجتماعي و سياسي دانشگاه و كشور نظر داشتند و سخنان
آنان حول دفاع از حريم
دانشگاه و حقوق شهروندي دانشگاهيان، دانشجويان و مردم دور مي
زد. گروه سوم افرادي
بودند كه وقت سخنراني خود را صرفاً به تعريف و تمجيد و مديحه
سرايي اختصاص مي دادند
و گاهي تهمت، توهين و سخنان تندي عليه مسئولين دولتي آموزش
عالي را نيز چاشني سخنان
خود مي‌كردند. اين قبيله اخير از افراد بسيار با حرارت و هيجان
خطابه مي خواندند و
معمولاً فضاي عمومي جلسه را هم در دست مي‌گرفتند. گاهي اين
مديحه سرايي چنان با
تملق و فردپرستي آميخته مي شد كه انسان از حضور در جلسه احساس
شرم و ندامت مي‌كرد.
آن سال، تنها سالي بود كه من در آن جلسه شركت كردم و در سالهاي
بعدي علي رغم دعوت،
نتوانستم خود را به حضور در چنين فضايي راضي كنم.
يكي از همان مداحان ثابت آن
جلسات، كه مدرس يكي از دانشگاههاي شهر تهران است، در انتخابات
مجلس هفتم در فهرست
آبادگران قرار گرفت و از راه يافتگان اين مجلس شد، اخيراً كه
فهرست كابينه پيشنهادي
آقاي احمدي نژاد معرفي شد، ديدم كه يكي ديگر از همان افراد، كه
عضو هيأت علمي يكي
از دانشگاه هاي شهرستانها مي باشد، و علاوه بر مجلس افطار در
جلسات ديگري نيز حق
مداحي را تمام كرده است، به عنوان وزير براي يكي از دستگاه هاي
بسيار كليدي و مهم
كشور پيشنهاد شده است. هرچه پرس و جو كردم و انديشيدم، هيچ
دليل منطقي و علمي براي
شايستگي ايشان جهت تصدي اين سمت پيدا نكردم، تنها چيزي كه به
ذهنم رسيد اين بود كه
احتمالاً هنوز در اين كشور سنت ديرپاي اعطاي صله به مداحان
پابرجاست و در سرزميني
كه افتخار او دوستي پيامبر (ص) و اهل بيت اوست، به جاي اينكه
بر دهان مديحه سرايان
خاك بپاشند، آنان را با پستهاي وزارت و وكالت مي‌نوازند.( اصل
این مطلب در روزنت امروز منتشر شده است)
|
