وبلاگ مهر
میشه ما هم بریم جلوی بیت
و بگویم چه چیز را نمی خواهیم؟
علی مزروعی
اين‌روزها در رسانه‌هاي انحصاري جمهوري اسلامي بر روي دو خبر
مانور بسيار دادند:
خبر اول: عده‌اي از شهروندان آمريكايي در اعتراض به سربازگيري
و اعزام آنها به عراق دور مزرعه بوش رئيس جمهور آمريكا تجمع و
تظاهرات كردند.
خبر دوم: عده‌اي از دانشجويان و دانش‌آموزان ايراني به دور
تاسيسات اتمي اصفهان، نطنز و اراك حلقه انساني تشكيل داده و
حمايت خود را از فن‌آوري هسته‌اي اعلام كردند.
با مرور اين دو خبر به ياد اين لطيفه افتادم كه در ايام شوروي
سابق رواج داشت و آن اين بود كه بين يك آمريكايي و شورويايي
درباره «آزادي» گفت‌وگويي رخ مي‌دهد. آمريكايي مي‌گويد آنقدر
«آزادي» در كشور من وجود دارد كه من مي‌توانم جلوي كاخ سفيد
بروم و تظاهرات اعتراضي بكنم و شعار «مرگ بر آمريكا» بدهم و
كسي هم مزاحمم نشود و دردسري هم برايم بوجود نيايد.
در مقابل شورويايي نيز گفته بود در كشور من نيز آنقدر «آزادي»
وجود دارد كه من مي‌توانم جلوي سفارت آمريكا در مسكو بروم و
تظاهرات اعتراض آميز بكنم و شعار «مرگ بر آمريكا» بدهم و كسي
هم مزاحمم نشود و دردسري هم برايم بوجود نيايد!
نمي‌دانم آنها كه روي اين دو خبر مانور مي‌دهند هيچ در
نمي‌يابند كه چه مفهومي را به جامعه القا مي‌كنند؟ و آيا القا
نمي‌كنند كه در جامعه «ليبرال دمكراسي» آمريكا مخالفان سياست
رسمي دولت، حتي در مسئله‌اي مرتبط با امنيت ملي و نظامي آمريكا
براحتي مي‌توانند دست به اعتراض و تظاهرات بزنند، اما در مقابل
در «جمهوري اسلامي ايران» فقط اين موافقان سياست رسمي
حكومت‌اند كه مي‌توانند دست به اعتراض و تظاهرات بزنند(البته
بدون هرگونه سازماني قبلي و تداركات حكومتي)!
متاسفانه اينگونه برخوردها باعث شده است كه هيچكس در ايران
نتواند خارج از چارچوب‌هاي تعيين شده توسط حكومتگران درباره
فن‌آوري هسته‌اي اظهارنظر نمايد، و اين موضوع كه به نحوي به
سرنوشت و آينده ايران و ايراني مرتبط شده است خارج از حوزه بحث
و گفت‌وگو در عرصه عمومي قرار گيرد. بوقهاي انحصاري بصورتي
كاملا يكسويه و جانبدارانه رفتار كرده و اوضاع را بگونه‌اي
نشان مي‌دهند كه گويا همه ايرانيان بلااستثناء با سياست رسمي
اعلام شده موافقند و اگر كسي هم مخالف باشد عامل استكبار جهاني
است!
واقعا در كشوري كه بهردليلي مخالفان نتوانند اظهارنظر و اعتراض
نمايند چگونه مي‌توان فهميد كه چه درصدي از مردم با سياستي
موافق يا مخالفند؟ در ايران اگر همه حكومتيان فعلي را موافق
سياست رسمي اعلام شده در مورد فن‌آوري هسته‌اي بدانيم باز هم
اقليتي از مردم به آنها راي داده و اكثريتي از آنها پشتيباني
نكرده‌اند، بنابراين چگونه اينها مي‌توانند همه مردم ايران را
موافق چنين سياستي اعلام كنند؟
مي‌دانم پس از اين نوشته در همين حد اعلام نظر در يك وبلاگ هم
تحمل نخواهد شد، و باز نمي‌دانم كه با چه رويي بوقهاي تبليغاتي
جمهوري اسلامي ايران روي اخباري از گونه خبر اول مانور مي‌دهند
در حالي كه هيچگونه حقي را براي اعلام نظر مخالفان در مورد
مسائلي همچون فن‌آوري هسته‌اي در ايران قائل نيستند، و ظاهرا
اينان فقط به «آزادي موافق» باور دارند و آنان به «آزادي
مخالف» |
