فرماندار برای تهران

یا شهردار برای پایتخت

جمیله کدیور ـ مکتوب

در شورای شهر اول، که مدتی توفیق حضور داشتم، زمانی که قرار بر انتخاب شهردار شد، لیستی نزدیک به صد نفر - اعم از زن و مرد - که ظرفیت و شایستگی حضور در راس مجموعه‌ی شهرداری را داشتند، مورد بررسی قرار گرفت. بعد از ساعت‌ها مطالعه و بحث پیرامون عملکرد، تجربه و تخصص این افراد، بالاخره از بین لیست مورد نظر، تعدادی که حاضر به پذیرش این مسئولیت بودند و برای کار خود برنامه داشتند و توانسته بودند بعداز جلسات متعدد گفت و شنود و پرسش و پاسخ با اعضا، از بین لیست اولیه، بیشترین آراء را به خود اختصاص دهند، جهت ارائه‌ی برنامه در جلسه علنی شورا با حضور خبرنگاران دعوت شدند.

وقتی طی روزها و بلکه هفته‌های اخیر، اخبار شورای شهر بدون شهردار تهران را دنبال می‌کردم، دیدم چه راه درازی از اولین شورای شهر تهران که جلسات علنی با حضور خبرنگاران برگزار می‌کرد تا شورای شهر دوم که جلسات علنی‌اش بدون حضور خبرنگاران و در پشت درهای بسته برگزار می‌شود، طی کرده‌ایم.

این روزها انتخاب شهردار برای شهری که ماه‌هاست بدون شهردار باقی مانده، تبدیل به یک معضل اساسی شده است. طی این مدت بنا بر اخبار موثق افرادی توسط شورا انتخاب، ولی اعلام آنها به تایید مقامات بالا منوط گردیده است.

من که متوجه نشدم منظور از مقامات بالا چه فرد یا افرادی است، انگار شهر تهران یک پادگان نظامی است که در انتظار نصب فرمانده‌ی جدید از سوی مقامات بالاست! بویژه این روزها که رئیس شورای شهر تهران که همواره در همه‌ی نشست‌ها و سفرهای رئیس جمهور همچون برادر بزرگتر حاضر است، حضورش تامل برانگیز شده و اگر تا قبل فکر معاون اولی ایشان وجود داشت، الان ذهنیت‌های دیگری هم در حال ایجاد است.

در این اندیشه بودم که شورایی که برای مهمترین وظیفه‌ی خود که انتخاب شهردار است، منتظر تصمیم و تایید مقامات بالاتر مانده، چگونه اولا کاندیدای ریاست جمهوری معرفی می‌کند و پیروز هم می‌شود، در ثانی در انتصابات و انتخاب‌های رئیس جمهور مورد تاییدش خود را صاحب حق می‌داند؟

به نظرم یک جای کار می‌لنگد. نظر شما چیست؟